ฉันเป็นคนที่ช่างคิดช่างฝัน มีจินตนาการ ความคิดมากมายแล่นอยู่ในหัว บางจินตนาการก็เป็นแค่จินตนาการ แต่บางจินตนาการก็กลายมาเป็นความจริง ตอนที่ฉันเดินท่อมๆอยู่ที่ใดที่หนึ่งในประเทศปาปัวนิวกีเนีย ตาก้อเหลือบไปเห็นกระท่อมหลังน้อย น่ารักน่าชัง สร้างด้วยวัสดุง่ายๆ ไม่มีค่าอะไรมากนัก แต่ภาพของผู้คนที่นั่นกลับทำให้ฉันประทับใจมากเหลือเกิน ดูพวกเขาภูมิใจและมีความสุขกับการนั่งผิงไฟใกล้กระท่อมน้อย ความสุขเป็นความอิ่มเอมทางจิตใจอันไม่มีสิ่งใดเปรียบได้ ฉันมักจะสัมผัสกับความสุขเมื่อฉันได้อยู้ใกล้กับคนที่มีความสุข และความสุขในแง่คิดของฉันคือความสุขอันนุ่มลึก อิ่มเอิบและยาวนาน
หลังจากที่กลับจากปาปัวนิวกีเนียได้พักหนึ่ง ฉันก็ตัดสินใจปลูกกระท่อม เริ่มง่ายๆด้วยการวาดรูปหกเหลี่ยมลงบนดิน แล้วขุดหลุมหกหลุม ฉันมีความสุขเมื่อฉันขุดหลุมแรก จำนวนหลุมที่เพิ่มมากขึ้นพร้อมกับความเหนื่อย แต่ฉันก้อยังไม่ท้อ หกหลุมแต่ละหลุมลึกประมาณ70-80เซนติเมตร ผ่านขั้นตอนขุดหลุมก็มาถึงการลงเสา ฉันยังมองเห็นภาพตัวเองในวันนั้น เสาไม้อันแสนจะหนักที่พยายามใส่ลงไปในหลุม มันทำให้ฉันถึงกันจับไข้ในวันนั้น มันคงจะหนักเกินไปสำหรับมนุษย์ตัวเล็กๆคนหนึ่ง ความคิดนี้ทำให้ฉันนึกโกรธตัวเองขึ้นมาหน่อยหนึ่ง ทำไมถึงทำเองไม่ได้ ฉันนึกอยู่เสมอว่าฉันทำอะไรได้เองมากมายหลายอย่าง เรียกว่าดันทุรังมากเชียวแหละ มาถึงขั้นตอนการเทคาน คราวนี้เรามาช่วยกันสามคน ฉัน พ่อและแม่ ทำให้ฉันนึกผิดขึ้นมาที่คนแก่ต้องมาลำบากกับฉัน แต่หากมองอีกแง่หนึ่ง มันก็ทำให้ฉันมองเห็นภาพของคำว่าครอบครัวได้ลึกซึ้งขึ้น แม่ของฉันเป็นผู้หญิงเก่งและแข็งแรง พ่อมีฝีมือทางการก่อสร้างอยู่แล้ว เราสามคนช่วยกันเทคานเฉพาะช่วงเย็น ตอนที่แดดไม่ร้อนจัดและทำเฉพาะวันที่เราอยากทำ more coming soon..
