Was a dream

   
        บทที่สอง

   ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึกพร้อมเหงื่อที่เปียกชุ่มไปทั้งตัวและความปวดร้าวในหัวใจที่แผ่ขยายไปทั่วร่าง มันชั่งเป็นความฝันที่เหมือนจริงยิ่งนัก ภาพของเขาผู้ชายตัวสูงที่ฉันทุ่มเทความรักและชีวิตให้มาตลอดหลายปีที่ผ่านไป เดินก้าวเท้ายาวๆผ่านฉันไป แม้ว่าฉันจะพยายามร้องขออ้อนวอนให้เขาอยู่กับฉันแค่ไหน เขาก็ยังคงเดินห่างจากฉันไปเรื่อยๆช้าๆจนสุดสายตา ในอุ้งจมูกฉันยังคงได้กลิ่นครีมอาบนำ้จากตัวเขา รอยอุ่นๆจากมือใหญ่เหมือนจะยังคงสัมผัสได้บนหลังมือของฉัน

   "ผมรักคุณ และผมไม่ต้องการคนอื่น" คำพูดสั้นๆที่ออกมาจากปากเขาครั้งนั้น ผู้ชายของฉัน คนตัวโตที่ทิ้งหนวดเครารกครึ้มเต็มใบหน้า ปากบางๆของเขาเม้มเป็นเส้นตรงอย่างพยายามสะกัดกลั้นอารมณ์ภายใน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เราไม่เข้าใจกัน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาจากฉันไป และครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฉันบ้าคลั่งเพราะความเจ็บปวดดวงใจ แต่ทุกๆครั้งที่เรากลับมารักกันมันก็ทำให้ฉันลืมความเจ็บปวด ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง โลกทั้งโลกราวกับว่ามีแต่เขาอยู่ตรงหน้าฉัน รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ อุ้งมืออุ่นๆของเขาที่กุมมือฉันไว้ในโรงหนัง ป๊อปคอร์นถังโต แก้วเป๊ปซี่ลวดลายเด็กๆที่เราซื้อหาด้วยความขบขัน ฉันกับผู้ชายของฉันในวัยสี่สิบกว่าๆและย่างห้าสิบ มอเตอร์ไซค์คันโตที่มีเขาเป็นผู้ขับขี่มีฉันซ้อนท้ายตะเวนไปบนภูเขาเส้นทางตะเข็บชายแดน ไทย - พม่า ฉันไม่เคยกลัวอะไรเมื่อมีเขาอยู่เคียงข้างเพราะรู้ดีว่าเขาจะดูแลและปกป้องฉัน ซุปเต้าหู้ที่เขาบรรจงเทใส่ชามให้ฉันยามที่ฉันไม่สบาย ระยะทางเกือบสองร้อยกิโลเมตรพร้อมกับมอเตอร์ไซค์คันโตที่เขาดั้นด้นมาหาฉัน ชีสชิ้นนุ่มที่เขาตั้งใจซื้อให้ฉัน อ้อมกอดอุ่นยามค่ำคืนที่ฉันซุกหน้าพร้อมกับแอบฟังเสียงหัวใจเขา 

   ฉันขยับมือควานไปข้างๆสัมผัสถึงร่างอุ่นใกล้ตัว ผู้ชายของฉัน! เขาอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน ยังนอนอยู่ข้างๆฉัน! 

   ผู้หญิงสติแตกอย่างฉัน กับ ผู้ชายสติแตกอย่างเขา กับ ความรักของเรา

    ขอโทษในความงี่เง่าของฉัน ฉันก็แค่รักคุณสุดหัวใจแค่นั้นเอง

Thank you

    บทที่หนึ่ง

   ขอบคุณ ที่กลับมายืนข้างๆฉัน
   ขอบคุณ ที่โอบกอดฉันไว้ยามค่ำคืน
   ขอบคุณ ที่ยังจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ

   ขอบคุณ คำว่ารักและคิดถึง
   ขอบคุณสำหรับความรักรสขม
  
   ความรักที่แสนจะเจ็บปวด และ ทรมาน

A storm

   
      
     บทเริ่มต้น

     ความร้อนของกาแฟทีหกออกมาจากถ้วยในมือทำให้ฉันรู้สึกตัว วางถ้วยกาแฟลงแล้วสะบัดมือให้คลายความร้อน ความเจ็บปวดของรอยแดงที่พาดผ่านบนมือฉันมันไม่ได้มากไปกว่ารอยแผลลึกในใจที่เขาทิ้งไว้ให้เกือบหนึ่งปีที่ผ่านไป  หนึ่งปีแห่งความโหดร้าย เจ็บปวดและมืดมนหลังจากที่เขาเดินออกไปจากชีวิตฉัน เกือบหนึ่งปีที่ฉันใช้ชีวิตเหมือนคนหลงทางอยู่กลางป่ากว้างในยามค่ำคืน 

     วันแล้ววันเล่าที่ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมหัวที่หนักอึ้ง คืนแล้วคืนเล่าที่ฉันหลับไปพร้อมน้ำตาชุ่มแก้ม รูปถ่ายพร้อมสิ่งของที่เคยผูกความสัมพันธ์ระหว่างเราถูกฉันกำจัดไปตั้งแต่ระยะแรกๆของการจากลา แต่ความทรงจำและความรู้สึกทุกรายละเอียดไม่เคยลดน้อยลงไปจากใจฉัน ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่เมืองไทย พม่า อินเดีย เวียดนาม หรือที่ไหนๆเขายังคงตามมาอยู่ในห้วงคำนึงของฉัน หลายครั้งหลายคราฉันเกือบแพ้ใจตัวเองและเกือบจะออกตามหาเขาแต่เสียงเล็กๆในใจฉันก็คอยห้ามปรามว่า "มันจะมีประโยชน์อะไรกับการตามหาหัวใจที่ไม่ใช่ของเรา" ความเฉยชา คำพูดอันเจ็บปวดที่ออกมาจากปากเขามันยังคงฝังลึกอยู่ในใจฉัน เขาเข้ามาในชีวิตฉันเมื่อเขาต้องการจะมาและเขาก็จากไปเมื่อเขาหมดความต้องการ มนุษย์โลกคงเป็นสิ่งมีชีวิตที่โหดร้ายที่สุด และความโหดร้ายของมนุษย์อย่างเขาก็ได้ทำลายหัวใจและความรู้สึกของฉันจนย่อยยับครั้งแล้วครั้งเล่า
   
   ฉันเอื้อมมือไปจับถ้วยกาแฟถ้วยเดิมซึ่งเปลี่ยนสภาพเป็นกาแฟเย็นชืด ความรักก็คงเหมือนกาแฟ ร้อนจัดก็เป็นอันตรายกับคนดื่ม มิ้งไว้นานจนเย็นชืดรสชาติก็ย่อมจางหาย ความรักของฉันคงเหมือนกาแฟแก้วที่อยู่ในมือ.

Lost

   
      It takes a lot to hate him

      It takes too much to forget him

      But it took so little to love him

      I have lost somebody who wasn't even mine, and I'm trying to forget him but I'm also waiting for him to come back.
      
      My Lille LOVE STORY