Laos

เพราะว่าครั้งหนึ่งเคยเอ่ยกับชายอันเป็นที่รักว่าอยากนั่งเรือไปหลวงพระบางดูสักครั้ง จึงทำให้ฉันมีวันนี้ หลังจากที่จัดการงานตัวเองเรียบร้อยแล้ว เกือบชั่วโมงสุดท้ายของวันฉันนั่งรถเมล์คันเก่าๆออกจากสถานีขนส่งเชียงรายไปยังเชียงของ ซึ่งชายอันเป็นที่รักได้เดินทางมาถึงก่อนหน้านี้แล้วตั้งแต่ตอนสายรถเมล์คันเก่าๆได้พาฉันมาถึงจุดหมายโดยสวัสดิภาพ แทบไม่น่าเชื่อหากเห็นสภาพของรถ มันทำให้ฉันนึกย้อนไปถึงหนังไทยสมัยเก่าประมาณปีเกิดของฉัน
เชียงของยังเป็นเชียงของเมืองอันสงบเงียบ นักท่องเที่ยวที่มาพักที่นี่ ล้วนแต่รอคอยการเดินทางข้ามฝั่งไปยังลาวในวันรุ่งขึ้น ยังไม่ถึงสี่ทุ่มร้านรวงต่างก็เริ่มทยอยปิด คงเหลือแต่บาร์สองสามแห่งที่ยังมีนักท่องเที่ยวที่นั่งดื่มเบียร์และคุยกันเบาๆ
วันรุ่งขึ้นเราไปถึงด่านตรวจคนเข้าเมือง ตอนแปดโมงเช้าหลังจากผ่านวิธีการของตม.เราได้นั่งเรือข้ามฟากไปยังห้วยทราย และนั่งรถต่อไปยังท่าเรือใหญ่เพื่อต่อเรือไปยังหลวงพระบาง เราได้เลือกใช้บริการเรือสำราญที่ให้บริการครบวงจร อาหารเครื่องดื่มที่พักที่ปากแบงสองวันกับอีกหนึงคืน ค่ำวันที่สองของการเดินทางเรามาถึงหลวงพระบาง หากจะนับไปแล้วมันก็เป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆที่ได้ใช้แม่น้ำโขงเป็นเส้นทางสันจรเพราะแม่น้ำโขงมีความยาวรวมทั้งสิ้นถึง 4180 กม.
หลวงพระบางเป็นเมืองที่มีเสน่ห์ถึงแม่จะคราคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวจากทั่วทุกสารทิศ เสน่ห์ของหลงพระบางคงจะเป็นเพราะความเป็นชาติลาวของเจ้าของถิ่น สาวชาวลาวยังนุ่งผ้าซิ่นและปล่อยผมให้ยาวเป็นธรรมชาติ หนุ่มลาวแต่งตัวตามสบาย คนสูงอายุมักมีผ้าพาดบ่า สิ่งที่ฉันชอบที่สุดคงเป็นการอ่านป้ายต่างๆในลาว เพราะด้วยความที่ภาษาไทยเหนือกับภาษาลาวมีพื้นฐานภาษาที่ใกล้เคียงกัน ทำให้การท่องเที่ยวในลาวไม่ยากอะไรเลย ฉันก็แค่ใช่คำเมืองในการสื่อสารพวกเขาตอบเป็นคำลาวเราก็เข้าใจกันและกัน
ตลาดหลวงพระบางเป็นอีกแห่งหนึ่งที่ดึงดูดดใจนักท่องเที่ยวเป็นอันมาก สีเขียวของสาหร่ายน้ำโขงดูตัดกับสีม่วงของมะเขือยาวมองดูน่าทึ่ง สินค้าที่ขึ้นชื่ออีกอย่างของที่นี่ก็คือหนังควายตากแห้ง สำหรับเอาไปเผาไฟกินแกล้มเหล้าป่าดีกรีสูงร้อนแรง
เช้าวันหนึ่งฉันได้ไปตักบาตรข้าวเหนียวกับแม่อุ๊ยชาวลาว บรรยากาศรอบข้างดูน่าศรัทธาเลื่อมใส เพราะฉันกับชายที่รักเลือกตรงจุดที่ไม่มีนักท่องเที่ยวเลย มีแค่ฉัน แม่อุ้ย กับชาวลาววัยกลางคนอีกสองคน ภาพแม่อุ้ยเอาข้าวเหนียวจบเหนือหัวพร้อมกับอธิษฐานตรึงตราอยู่ในใจฉันไปอีกหลายวัน แต่ก็อีกนั่นแหละ อีกไม่ก่ีสิบเมตรถัดจากเราเป็นกลุ่มนักท่องเที่ยวที่รอตักบาตรเหมือนกันทุกคนสะพายกล้องอันโตแสงเฟรชวูบวาบอยู่ตลอดเวลาพร้อมกับแม่ค้าพ่อค้าชาวลาวร้องขายข้าวเหนียว สำหรับฉันก็เลือกจดจำแต่สิ่งที่ฉันอยากจะจดจำ
จากหลวงพระบางเราย้ายไปเวียงจันทร์โดยใช่บริการของสายการบินลาว แค่ไม่กี่ชั่วโมงเราก็ถึงจุดหมาย ห้องพักริมน้ำโขง ฉันมองไปยังฝั่งตรงข้ามพร้อมกับนึกสงสัยนั่นมันเมืองอะไร มารู้ทีหลังว่าคือหนองคายประเทศไทยเรานั่นเอง แปลกจริงเดินทางมาไกลแสนไกล มานั่งอยู่หน้าของบ้านเมืองตัวเอง