ฉันเป็นคนที่โหยหาและเรียกร้องความรักอย่างมากมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้จนถึงทุกวันนี้ความรักที่ฉันได้รับดูเหมือนจะไม่เคยเพียงพอ เริ่มตั้งแต่ความรักจากพ่อแม่และคนรอบข้างจนถึงความรักจากชายคนรัก นั่นคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้พวกเขาออกจากชีวิตฉันไปคนแล้วคนเล่า ในทางทฤษฎีฉันรู้ดีว่าความรักไม่ใช่การครอบครอง คนทุกคนต้องการอิสระแและเสรีภาพในการดำเนินชีวิต แต่ในทางปฏิบัติฉันมักจะล้มเหลว หากฉันรักใคร ฉันอยากจะให้เขารักฉันมากโดยการแสดงออกให้ฉันรู้ว่าทุกนาที ทุกชั่วโมงเขาคิดถึงฉันและรักฉัน คนรักที่ฉันครองได้นานที่สุดคือสิบปีเป็นสิบปีแห่งความสุขและความทุกข์ หลายครั้งในสิบปีเราเลิกรากันไป แต่ก็กลับมาอยู่ด้วยกันใหม่ด้วยอาณุภาพของความรัก มันคงมีมากกว่าจะปล่อยให้หลุดลอย แต่ท้ายสุดเราก็เลิกรากันไปจริง ๆ หลาย ๆ ปีีที่ผ่านไป ฉันจึงมานึกขึ้นได้ว่าตอนที่เรายังอยู่ด้วยกัน เขาคงต้องลำบากใจกับฉันมาก เพราะความข้ี้หึงและคิดมากของฉันอยู่ในขีดที่เรียกว่าสูง จนถึงวันนี้กับชายคนรักคนปัจจุบันด้วยเหตุที่เราอยู่ไกลกันทำให้ไม่สามารถเจอกันทุกวันได้ แต่ระยะทางกว่า 5000 กม. เขาก็ทำได้ดีที่สุดแล้วที่จะทำให้เราเจอกันบ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่สำหรับฉันมันก็ยังน้อยเกินไปอยู่ดี หากวันไหนฉันไม่ได้รับemailหรือSMSหรืออะไรก็ตาม มันถึงกับทำให้ฉันคิดมาก เขายังรักฉันอยู่ไหม ทำไมไม่emailทุกวันเหมือนตอนคบกันใหม่ๆ ทำไมไม่SMSหรือโทรหา เขาคงเบื่อฉันไม่มีเวลาหรือ ก็แค่emailสั้นๆ มันก็ทำให้ใจฉันเบ่งบาน SMSซักประโยคก็ทำใจอันแห้งผากของฉันชุ่มชื่นได้ ฉันคงคาดหวังกับความรักมากเกินไปบางครั้งก็มากเกินไปจนฉันลืมนึกถึงความหวานละมุนของมัน คงถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องทำอะไรซักอย่าง เลิกโหยหาความรักขั้นสูงสุดหรือเลิกที่จะรักตลอดไป
เจ็บนัก ยามอยู่ใกล้
แต่เจ็บมากกว่าคราใด ๆ เมื่อไกลห่าง
แปลกนะในชีวิตของฉัน เคยมีชายที่แต่งบทเพลงให้ฉัน วาดภาพฉัน และถึงกับใส่ชื่อของฉันไว้ในผลงานหนังสือชิ้นเอกของเขา แต่ไม่เคยมีเลยแม้แต่คนเดียวที่ต้องการใช้ชีวิตร่วมกับฉัน....
No comments:
Post a Comment