No matter distance

    
   บทที่สี่

   เสีองข้อความเข้าดังมาจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่มุมโต๊ะทำงาน ฉันเงยหน้าจากกองเอกสารและจอคอมพิวเตอร์ เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาอ่านข้อความ "ผมคิดถึงคุณ" ข้อความสั้นๆนั้นบาดลึกจิตใจฉันนัก สามสี่วันที่เราจากกันเพราะฉันก็มีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบที่นี่ และเขาก็มีสิ่งที่อยากจะทำที่นั่น ระยะทางหนึ่งร้อยแปดสิบกิโลเมตรที่คั่นกลางระหว่างเรามันไม่ได้ห่างไกลอะไรนักแต่มันก็ห่างไกลพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ทุกๆนาทีที่ไม่มีเขา ฉันทุ่มเทให้กับการทำงานและออกกำลังกายอย่างบ้าคลั่งเพื่อที่จะทำให้เหนื่อยและนอนหลับได้โดยไม่รู้สึกถึงความคิดถึงถวิลหาที่มีแก่เขา

   มือใหญ่ที่คอยปัดเส้นผมฉันระหว่างที่อีกมือจับเครื่องเป่าผมโบกส่ายไปมาดูแลให้เส้นผมดกหนาของฉันแห้งหลังจากการสระผมก่อนเข้านอน มือที่คอยบรรจงรินไวน์แดงใส่แก้วแล้วยื่นให้ฉันด้วยรู้ว่าฉันโปรดปราน มือที่คอยจับฉันให้ยืนตัวตรงเพื่อที่เขาจะได้สวมเสื้อแจ็คเก็ตสำหรับซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ให้ฉัน มือเดียวกันนี้ที่คอยปาดคราบครีมกันแดดบนใบหน้าให้ฉัน และเป็นมือเดียวที่ฉันปรารถนาจะกกกอดยามค่ำคืน

   ภาพของผู้ชายตัวโตนั่งรอรถไฟอยู่ที่สถานีย่างกุ้งโดยมีเด็กๆตัวเล็กสกปรกมอมแมมคอยห้อมล้อมและหยอกล้อ เด็กๆปีนป่ายไปตามเนื้อตัวเขาดูน่าขำ รอยยิ้มกว้างและเสียงหัวเราะทุ้มห้าวของเขาทำให้ฉันรู้สึกสุขใจ บนรถไฟเขาดูจะเป็นที่น่าสนใจของคนท้องถิ่น หญิงชราเคี้ยวหมากปากแดงแอบชำเลืองดูเขา ผู้ชายวัยกลางคนนุ่งโสร่งลายยิ้มให้เขาเป็นระยะๆ เด็กชายตัวเล็กสองคนพี่น้องพยายามเอื้อมมือมาสัมผัสเขา ฉันยื่นขนมปังก้อนเล็กให้เขาแล้วบอกให้เขาเอาให้เด็กๆ เขารับไปกึ่งกล้ากึ่งกลัวแล้วยื่นให้เด็ก พอเด็กรับไปเขาก็ยิ้มกว้างหันมามองฉัน รอยยิ้มที่ทำให้ใจฉันอิ่มเอมไปหลายนาที เขา ผู้ชายของฉัน

   ระยะทางแค่หนึ่งร้อยแปดสิบกิโลเมตร แค่หนึ่งร้อยแปดสิบกิโลเมตรเอง มันไม่ได้ยิ่งใหญ่พอที่จะหยุดฉันได้ และอีกไม่กี่วันระยะทางจะเพิ่มเป็นหนึ่งหมื่นหนึ่งพันสี่ร้อยสามกิโลเมตร ตอนนี้ฉันก็แค่ข้ามภูเขาไม่กี่ลูกเพื่อที่จะได้อยู่กับเขาแต่หลังจากนี้ถ้าฉันอยากจะอยู่กับเขาฉันต้องข้ามภูเขานับพันๆลูก ข้าวแม่น้ำ ข้ามทะเล ข้ามมหาสมุทร และข้ามอีกกี่ประเทศกี่ทวีปเพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน

    ผู้ชายของฉัน ฉันจะไปหาคุณ ไปหาหัวใจอีกครึ่งดวงของฉัน ไปหาอ้อมอกแข็งแรงอบอุ่น ไปหาความรักของฉัน