Russia Day 1

🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️
September 1st 2019
@46 Russia here I come

  Day 1 Bangkok - Muscat - Moscow
   นั่งคิดนอนคิดยืนคิดมานานพอสมควรว่ามุมไหนของโลกจะเหมาะสมคู่ควรกับการเดินทางของหมายเลขสี่สิบหก พอได้บทสรุปก็เริ่มมองหาตั๋วราคาที่พอจับต้องได้ โอมานแอร์ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ราคาดี แวะต่อเครื่องที่มัสกัตแค่สองชั่วโมงกว่าๆ บินฟูลเซอร์วิส แพลนดีแต่สถานการณ์กลับพลิกผัน

  ออกจากเชียงรายมาตั้งแต่เย็นวันที่31 หาที่พักใกล้ๆสนามบินสุวรรณภูมิง่ายสำหรับไฟลท์เช้าไปมัสกัตวันที่1 ทุกอย่างราบรื่น มีเวลาเหลือเฟือสำหรับกาแฟในเลาจ์ของคิงพาวเวอร์ที่ปีหนึ่งจะได้มีโอกาสมาใช้บริการแค่ไม่กี่ครั้งทั้งๆที่เป็นสมาชิกมาหลายปี ห้าชั่วโมงกว่าๆจากกรุงเทพมาถึงมัสกัต มองผ่านหน้าต่างลงมาเห็นแต่ทะเลทรายกับสิ่งก่อสร้างรูปสี่เหลี่ยมเหมือนใครเอาเลโก้มาต่อไว้ กัปตันประกาศว่าอุณหภูมิข้างนอกสี่สิบองศาเซลเซียส

   สนามบินมัสกัตโซนนี้เพิ่งเปิดใหม่ กว้างขวาง ร้านอาหาร ร้านขายของต่างๆเยอะแยะไปหมด  สายตาเริ่มสอดส่ายหาจอแสดงหมายเลขเกทไปมอสโคว ตัวหนังสืออาหรับแดงๆยึกยักทำให้ใจฉันกระตุกวูบ ตัวหนังสือสีแดงเป็นอะไรที่นักเดินทางไม่ปรารถนา รอจนตัวหนังสือเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษอ่านได้ใจความว่า ดีเลย์  เวลาขณะนี้สิบเอ็ดโมงกว่าๆ ตามตารางเครื่องต้องออกตอนบ่ายสอง แต่ดีเลย์ไปเป็นหนึ่งทุ่มสิบห้านาที  ฉันกับเป้ใบเล็กบนหลังรู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมาทันที เจ็ดชั่วโมงกว่าๆในสนามบินมัสกัต ประเทศโอมาน

   พยายามปลอบใจตัวเองว่าเอาน่า ถือว่าเป็นโอกาสได้มาเหยียบแผ่นดินโอมาน ยังไม่เคยมานิ เดินดูนั่นดูนี่จนทั่ว ไปนั่งกินเบอร์เก้อร์ในฟู้ดคอร์ทที่สายการบินชดใช้ให้ สุดท้ายก็ได้เพื่อนใหม่เป็นสาวฟิลิปปินส์ซึ่งเธอต้องรอต่อเครื่องนานถึงหกชั่วโมงเพื่อจะไปทำงานที่ซาอุฯ มีน้องคนไทยเดินมาทักว่าเมื่อกี้เรามาจากกรุงเทพไฟลท์เดียวกัน ถามกันไปมาก็ได้ความว่าจะไปมอสโควเหมือนกันแต่น้องเขามีแฟนอยู่ที่นั่นแล้วน้องเขาก็ปลีกตัวออกไป เดินหาปลั๊กจะชาร์จแบตโทรศัพท์แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะปลั๊กตะวันออกกลางเป็นแบบสี่เหลี่ยมสามรู ฉันเตรียมมาแต่แบบกลมสำหรับรัสเซีย ความไม่แน่นอนคือส่วนหนึ่งของชีวิตจริงๆ กำลังยืนคว้างอยู่สายตาก็แว่บเห็นน้องผู้หญิงอีกคนหนึ่งชูปลั๊กสามรูเหลี่ยมมาทางฉัน รีบเดินเข้าไปหาปรากฎว่าน้องเขาเป็นคนไทยเหมือนกัน น้องยิ้มกว้างใส่ฉันแล้วบอกว่าตะวันออกกลางเขาใช้กันแบบนี้คะ ฉันนั่งลงข้างๆน้อง ชาร์จแบตของตัวเอง น้องเขายังใจดีให้เพื่อนใหม่ชาวฟิลิปปินส์ของฉันยืมพาวเวอร์แบงค์อีกด้วย ฉันแอบแซวน้องเขาไปว่าคราวหน้าน้องเอาปลั๊กรางที่มีแบบยูเอสบีมาด้วยนะ จะได้แบ่งกันทั่วๆ น้องหัวเราะแล้วบอกว่าหนูนั่งตรงนี้มาสิบแปดชั่วโมงแล้ว เพราะรอต่อเครื่อง มีคนมายืมปลั๊กหนูสิบคนได้ละมั้ง โหววววว สุดโหด รอต่อเครื่องยี่สิบห้าชั่วโมงโดยที่ไม่ไปไหน น้องเขาน่าสนใจมาก เขาทำงานที่บาเรน แล้วบินกลับไทยหนึ่งวันเพื่อที่จะไปประทับตราเข้าแล้วออก แล้วเข้าที่บาเรนอีก ชีวิตคนเราบางครั้งมันก็มีภาคพิสดาร

  มาถึงสนามบินมอสโควเที่ยงคืนครึ่ง พิธีการตรวจคนเข้าเมืองเป็นไปอย่างราบรื่น เจ้าหน้าที่ไม่ได้ขอดูเอกสารอะไร ถามแค่คำเดียวว่ามาเที่ยวเหรอ อาจจะเป็นเพราะว่าพาสปอร์ตเล่มนี้ใช้มาหลายปีแล้ว ประทับตราจนแทบไม่มีหน้าว่าง แผนเริ่มรวนเพราะรถไฟเข้าเมืองรอบสุดท้ายคือรอบเที่ยงคืน มีอีกทีก็รอบเช้าตีห้าครึ่ง ค่าแท็กซี่สนามบินแสนโหดอาจจะปาเข้าไปถึงสามสี่พันบาท มันไม่คุ้มค่าสำหรับการเดินทางคนเดียว จะออกไปนอกสนามบินหาวิธีอื่นก็ดูเหมือนจะเสี่ยงเกินไป รัสเซียไม่ใช่ประเทศที่ปลอดภัยนักสำหรับผู้หญิงเดินทางคนเดียวยามดึกดื่น อีเมล์ไปบอกโรงแรมที่จองไว้ว่าไฟลท์ดีเลย์แล้วตอนนี้ติดอยู่ที่สนามบินอาจจะถึงที่พักตอนเช้า

   มันไม่ได้อยู่แค่จุดหมาย มันอยู่ที่ว่าระหว่างทางเจออะไรมาบ้าง

   Russia here I come

  โหดสัส รัสเซีย????

🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️