มัณฑะเลย์ - พุกาม
สั่งลามัณฑะเลย์วันนี้ด้วยสายฝนปรอยๆ ฝนเช้านี้ตกแบบแปลกๆเป็นละอองหนาๆเหมือนฝนที่อังกฤษ เสร็จจากอาหารเช้าฉันยังมีเวลาเหลืออยู่กว่าจะถึงเวลาเช็คเอาท์ตอนสิบเอ็ดโมง ก็เลยออกไปเดินเล่นตามที่กำลังขาจะพาไป ลัดเลาะไปตามซอกซอยที่เมื่อวานยังไม่ได้ผ่าน ชีวิตชาวพม่ายามเช้าไม่ได้เร่งรีบอะไร นั่งจิบชาไปพร้อมกับเตรียมหมากสำหรับเคี้ยวหลังจากชา นั่งล้อมวงกันกินเครื่องในหมูเสียบไม้ต้มจิ้มกับนำ้จิ้มรสจัด ตลาดก็ยังคงปลุกประสาทสัมผัสทั้งห้าของฉันให้ตื่นตัวได้เสมอ ทุกหัวมุมถนนจะมีมอเตอร์ไซค์รับจ้างคอยให้บริการ พวกเขาสุภาพมากทักทายและเสนอบริการหากเราปฏิเสธเขาก็ไม่ตื้อแต่จะฉีกยิ้มให้จนเห็นฟันแดงๆดูน่ารัก
ผู้ชายพม่าแทบทุกคนจะนุ่งโสร่งหรือที่นี่เรียกว่าลองยี โสร่งที่อินเทรนด์ต้องเป็นโสร่งที่เป็นลายตาๆ สีที่คิดว่าน่าจะเป็นที่นิยมคงเป็นสีน้ำเงินเข้ม สีเทาดำ และสีน้ำตาลแก่ เพราะเห็นแต่ละคนนุ่งสีคล้ายๆกันทั้งๆที่ในตลาดมีสีอื่นวางขายมากมาย แอบดูวิธีนุ่งเห็นเขาทบผ้าซ้ายขวาเข้าหากันแล้วเหน็บชายไว้ด้านหน้า เสร็จแล้วก็จะมีโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าตังค์เหน็บไว้ข้างเอว พวกที่ทำงานออฟฟิศหรือทำงานดีๆก็จะใส่เสื้อเชิ้ตขาวรีดซะเนี๊ยบใส่เข้ากับโสร่ง มือหิ้วปิ่นโตซึ่งคาดว่าคงเป็นอาหารกลางวัน พวกที่ทำงานทั่วๆไปก็ใส่เสื้อยืดเสื้อโปโลแล้วแต่ฐานะและหน้าที่การงานว่ากันไป หนุ่มซอวมินคนขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่พาฉันเที่ยวเมื่อวานเขาก็ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวรีดเรียบมาให้บริการฉัน แสดงว่าเขาให้เกียรติ์เรา ฉันเสียอีกที่แอบอายเพราะตัวเองนุ่งกางเกงช้างเอวยืดตัวโคร่งกับเสื้อแขนยาวสีมอๆพร้อมคีบรองเท้าแตะสีแดง ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าเราเป็นนักเดินทางต้องเอาแบบสบายเราไว้ก่อนแต่ก็ให้ทิปซอวมินไปอย่างงามเพราะถือว่าเขาทำหน้าที่ได้ดีและวางตัวได้เหมาะสม หญิงพม่าชอบใส่ผ้าถุงกับเสื้อพอดีตัว ถึงแม้ว่าลักษณะโครงสร้างของร่างกายหญิงพม่าจะไม่อรชรออ้อนแอ้นเหมือนหญิงเวียดนามแต่หญิงพม่าก็ดูอ่อนหวานมีเสน่ห์ ทั้งหญิงและชายจะเคี้ยวหมากและประทะนาคากันจนหน้าลายพร้อย ฉันสนใจศิลปะการประทะนาคามากเพราะเห็นแต่ละคนก็มีเทคนิคต่างๆกัน บ้างก็ประธรรมดาแบบแต้มๆให้ติดเต็มหน้า บ้างก็ทำเป็นรูปใบไม้หรือไม่แน่ใจว่าจะใช้ใบไม้เป็นพิมพ์หรือไม่ บางคนก็ประให้เป็นริ้วๆเหมือนเอาหวีมากรีด แต่ที่แน่ๆทะนาคาที่พวกเขาใช้ทำมาจากไม้จริงๆแล้วเอามาฝนกับแท่งหินแล้วถึงเอามาประหน้าไม่ได้เป็นทะนาคาหลอดที่ฉันซื้อมาจากท่าขี้เหล็กหลายอาทิตย์ก่อน
หลังจากเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมฉันก็ขึ้นรถเมล์ขนาดกลางที่คนขับบอกว่าจะใช้เวลาราวสี่ชั่วโมงก็จะถึงพุกาม รถเมล์คันนี้เป็นรุ่นคลาสสิคที่ผู้โดยสารทุกคนยกเว้นฉันเป็นชาวพม่า มีเด็ก หนุ่มสาว คนแก่ กระสอบสินค้า กระบุง ตะกร้า และ ไก่ชน เป็นปรกติของคนเมล์พม่าที่จะมีถุงดำห้อยไว้ข้างหลังคนขับซึ่งฉันรู้จากคราวที่แล้วว่านอกจากจะเป็นถุงอ้วกได้แล้วคนพม่าใช้มันสำหรับถ่มน้ำหมาก เด็กท้ายรถจัดที่นั่งที่ฉันคิดว่ามันคงเป็นที่ดีที่สุดให้ฉัน มันเป็นที่นั่งเดี่ยวริมหน้าต่างที่นั่งเดียวในรถและอยู่ริมประตูหน้า ฉันเอาเป้วางลงบนพื้นและใช้เท้ากันไว้ไม่ให้เป้ลื่นไหลหลังจากที่ล้วงอุปกรณ์การนั่งรถเมล์พม่าออกมา หน้ากากอนามัย ผ้าปิดตา ยาดม และผ้าพันคอผืนยักษ์ที่ใช้สำหรับห่มออกมา หลังจากจัดเต็มกับทุกอย่างยกเว้นผ้าปิดตา ฉันก็ปล่อยจินตนาการฉันลื่นไหลไปกับระยะทางเกือบสองร้อยกิโลเมตร รถจอดรับส่งผู้โดยสารอยู่เป็นระยะๆพร้อมกับฝนที่ตกปรอยๆไม่ขาดสาย พ้นเขตมัณฑะเลย์ถนนคอนกรีตก็เปลี่ยนเป็นคอนกรีตบ้างไม่คอนกรีตบ้าง บางช่วงก็เหลือคอนกรีตตรงกลางกว้างไม่เกินเมตร บางช่วงเป็นหลุมพร้อมขี้โคลนที่กระเด็นขึ้นมาถึงหน้าต่างรถ วิวด้านข้างสวยงามเกินบรรยายนัก กระท่อมที่มุงด้วยใบตาลเรียงตัวกันอยู่เป็นหย่อมๆท่ามกลางต้นตาลสูงชลูด คนขับรถม้าบังคับม้าให้เดินหลบลงข้างทางเมื่อมีรถใหญ่ขับผ่าน วัวเทียมเกวียนกำลังทำหน้าที่ขนสัมภาระ เด็กๆนักเรียนริมทางในชุดสีเขียวโบกไม้โบกมือให้รถ สาวพม่าเดินตัวตรงพร้อมข้าวของชิ้นโตที่เทินไว้บนหัว แม่น้ำอิระวดีทอดตัวมองเห็นอยู่ไกลๆ
รถจอดเติมน้ำมันที่เมืองMuingyanหลังจากขับมาได้กว่าสามชั่วโมง ฉันควักทิชชู่เปียกออกมาจากเป้แล้วโหนตัวออกมาจากรถโดยไม่ให้เท้าแตะพื้นเพราะขี้โคลนที่รออยู่กะความลึกได้คงไม่ต่ำกว่าห้าเซนติเมตร มือหนึ่งจับราวประตูอีกมือลากทิชชู่เปียกไปบนกระจกรถด้านนอก วิชั่นต้องดีเสมอเหมือนกับซื้อตั๋วหนัง ต้องได้ที่นั่งที่ดีและมองเห็นชัดเจนที่สุด สาวพม่าในรถแอบหัวเราะกันคิกคัก รถจอดก็ต้องมีมหกรรมการซื้อและขายของเกิดขึ้น มันเป็นอารยธรรมนานาชาติ เวอร์ชั่นพม่าก็จะเป็น ไข่นกกระทา ถั่วชุบแป้งทอด ผลไม้แช่อิ่ม บุหรี่ และอีกหลายอย่างที่มองไม่ออกว่าคืออะไร ฉันไม่ได้ซื้ออะไรเพราะมีคุกกี้ที่ซื้อมาจากเซเว่นเด่นห้าหลายวันก่อนเหลืออยู่สองสามชิ้น น้ำดื่มขวดเล็กที่หิ้วมาจากโรงแรมก็ยังมีอยู่เต็มขวดและไม่กล้าแม้แต่จะดื่มมันเพราะกลัวปวดฉี่
เกือบหกชั่วโมงรถเมล์หวานเย็นก็พาฉันมาถึงหน้าโรงแรมที่จองไว้ในเขตNyaung-U เมืองพุกามแบ่งออกเป็นสามเขต พุกามเก่า พุกามใหม่ และ Nyaung-U ซึ่งเขตที่ฉันพักถือว่าเป็นเขตหน้าด่านก่อนจะเข้าไปพุกามใหม่และพุกามเก่า เป็นเขตที่มีครึกครื้นที่สุด หลายปีก่อนเคยพักที่พุกามใหม่ปรากฏว่าเงียบเกินไป ไม่มีร้านอาหาร ไม่มีร้านให้เช่ารถ ไม่มีอะไรเลยในระแวกนั้น แบกเป้ลงจากรถเดินเข้ามาในโรงแรมแล้วยื่นหมายเลขการจองให้หนุ่มน้อยรีเซฟชั่นดู มองหน้างงๆของรีเซฟชั่นฉันก็รู้เลยว่างานเข้า ไม่มีการจองมาจากอโกด้าคือคำตอบของหนุ่ม ฉันล้วงกระเป๋าหยิบไอแพดออกมาเปิดแล้วโชว์เวาเชอร์ที่ได้รับจากอโกด้าเมื่อเย็นวานให้ดู พร้อมกับยืนยันว่าได้มีการหักเงินผ่านบัตรเครดิตเรียบร้อยแล้ว หนุ่มบอกให้ฉันรอสักครู่ ระหว่างที่รอฉันก็หันไปคุยกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆเผื่อว่ามีใครจะไปปีนเจดีย์ดูพระอาทิตย์ตกดินจะได้มีคนแชร์ค่ารถ หลายคนเบ่งรับเบ่งสู้เพราะไม่แน่ใจว่าจะมีพระอาทิตย์ให้ดูด้วยว่าเมฆฝนเริ่มก่อตัวและลมก็พัดแรงขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายหนุ่มรีเซฟชั่นก็หาห้องให้ฉันได้แต่ไม่ได้เป็นห้องเดี่ยวแบบประหยัดที่จองไว้ กลายเป็นห้องสำหรับสามคนกว้างใหญ่ซะจนแอบเหงา ภายในห้องมีเตียงสามเตียง ไม่มีทีวี ไม่มีโต๊ะวางของ ไม่มีมินิบาร์ ไม่มีกาต้มน้ำพร้อมชากาแฟ ไม่มีโคมไฟ และไม่มีห้องน้ำ ห้องอยู่ชั้นบนมุมขวาสุด ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำอยู่ชั้นล่างเดินอ้อมไปอีกไกล ลำบากสมใจสุวรรณีละทีนี้ ไวไฟไม่ต้องพูดถึง มีนะแต่ไม่มีอินเตอร์เน็ต อันนี้ไม่ใช่ปัญหามี3Gใช้
มีเสียงเคาะประตูห้องฉันรีบออกไปเปิดประตู มีเด็กหนุ่มถือยาพ่นยุงเดินเข้ามา เขาบอกฉันว่าโนพร้อบแบลมเขาแค่จะพ่นยาฆ่ายุงให้จะทำอะไรก็ทำต่อไปตามสบาย ฉันแอบคิดในใจ จะบ้ารึ! หัวกระโหลกไขว้ข้างกระป๋อง ฉีดเอาฉีดเอาแล้วจะให้เรามานั่งสูดเข้าไป ไอว่าไอออกไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า ยูอยากพ่นก็พ่นตามสบายนะแต่เปิดพัดลมแล้วล้อคประตูห้องให้ไอด้วย บ้ะ...อายยยยย... เดินออกมาเลือกร้านอาหารที่มีอยู่หลายร้านเรียงรายริมถนน อาหารอิตาลี่ อาหารไทย อาหารยุโรป อาหารฝรั่ง ไม่เอามาพม่าจะกินอาหารพม่า อร่อยไม่อร่อยก็จะกินอาหารพม่า เจอร้านที่พม่ามากๆสมใจฉัน มีหนุ่มๆสาวๆพม่ามานั่งจิบชากันเต็มค่อนร้าน ฉันสั่งยำใบชาหนึ่งจานกับผัดผักรวมอีกหนึ่งจาน น่ำไม่สั่งเขามีชาร้อนฟรีให้เต็มกระติก ยำใบชาของจริงไม่ยักกะเหมือนที่เคยกินที่ร้านภูภิรมย์ในไร่บุญรอด หรือที่ร้านอาหารชื่อดังบนดอยแม่สลอง ของเราจะเป็นแบบใบสดหรือไม่ก็ดองแต่ไม่ดองนาน ยำใบชาของพม่าเป็นใบชาที่ดองนานมากจนเป็นเมี่ยง ตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจว่าใบชาดองที่เห็นในตลาดวันก่อนเขาเอาไว้ทำอาหารไม่ได้เอาไว้เคี้ยวเป็นเมี่ยงเหมือนบ้านเรา ถึงว่าไม่เคยเห็นพม่าเคี้ยวเมี่ยง
ระหว่างเดินกลับมาโรงแรมแวะซื้อเบียร์ติดมือมาหนึ่งกระป๋องกะว่าจะกินฉลองให้ตัวเองที่ได้มาพุกามอีกครั้ง แต่พอเปิดชิมกลับไม่อร่อยหรือเป็นเพราะช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่ค่อยสนใจจะดื่มแอลกอฮอล์ อีกหนึ่งวันของการเดินทางได้จบลงแล้ว คงเหลือแค่รวบรวมความขยันลงไปอาบนำ้ข้างล่างแล้วขึ้นมานอนในห้องกว้างๆห้องนี้ ยังไม่แน่ใจว่าจะเลือกเตียงไหนดี เตียงหนึ่ง เตียงสอง หรือเตียงสาม
ค่าใช้จ่ายวันนี้
ตั๋วรถ 10,000 จ๊าต
อาหาร เครื่องดื่ม 3,800 จ๊าต
โรงแรม 434 บาท
No comments:
Post a Comment