"ที่รักของผม อีกไม่กี่อาทิตย์เราก็จะได้เจอกัน ผมจัดเตรียมอุปกรณ์การแพทย์สำหรับโรงพยาบาลดานังไว้เรียบร้อยแล้วและหวังว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อคนป่วยในโรงพยาบาลบ้านเกิดของคุณ ผมคิดถึงคุณนึกถึงวันที่เราปั่นจักรยานด้วยกันที่เว้ นึกถึงวันที่เราเดินเล่นบนหาดทรายที่ดานัง นึกถึงผมยาวสลวยของคุณยามถูกลมพัดสยาย จะกอดคุณให้สาสมใจที่สนามบินในวันที่คุณมารับผมอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า........"
ฉันอ่านอีเมล์นั้นด้วยสายตาที่พร่ามัว ร่างทั้งร่างดูเหมือนจะหมดสิ้นซึ่งความรู้สึกไปชั่วขณะ หัวใจฉันเหมือนโดนมีดเล่มเล็กกรีดเป็นริ้วๆทั้งแนวนอนและแนวขวาง ความเจ็บปวดมันมากมายจนทำให้ฉันรู้สึกถึงความหน่วงชาในทุกจังหวะเต้นของหัวใจ อีเมล์จากเขาผู้ชายที่ฉันเลือกให้มาอยู่แนบชิดหัวใจฉันมากกว่าใครๆ ผู้ชายคนที่คอยดูแลห่วงใยฉันมานานนับปี ผู้ชายคนที่ฉันคิดไว้ว่าถ้าจะเลือกใครซักคนเป็นคู่ชีวิตก็จะต้องเป็นเขา ผู้ชายคนที่ฉันไว้ใจที่สุดและคิดว่าดีที่สุดสำหรับฉัน
หลายอาทิตย์ก่อนก่อนที่เราจะลาจากกันที่นอร์ทเวสท์เขาบอกกับฉันว่าเขาต้องเดินทางมาเวียดนามหนึ่งอาทิตย์เพื่อมาเลคเชอร์นักศึกษาแพทย์ที่เมืองดานัง ฉันเห็นเขาง่วนอยู่กับการสั่งอุปกรณ์การแพทย์หลายๆอย่างเพื่อใช้ประกอบคำบรรยาย ฉันยังอดชื่นชมกับความมีนำ้ใจของเขาไม่ได้เพราะรู้ว่าเขาทำโดยไม่มีค่าตอบแทนใดๆ เขาบอกฉันว่าถ้าพอมีเวลาเหลือเขาจะแวะมาหาฉันที่เมืองไทย ฉันไม่ได้ตอบเขาเพราะรู้ดีว่าฉันเองก็คงยุ่งๆอยู่กับงานของตัวเอง และเขาเองก็เดินทางไปเวียดนามอยู่บ่อยๆโดยที่ไม่ได้แวะมาเยี่ยมเยียนฉัน
ภาพหลายๆภาพย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำของฉัน ภาพเขาชงกาแฟแก้วแรกของวันให้ฉัน ภาพที่เขาบรรจงผูกสายรองเท้าให้ฉันระหว่างที่ฉันง่วนอยู่กับการถ่ายภาพ ภาพของเขายื่นแก้วไวน์ใบโตที่มีไวน์ขาวรสหวานจัดที่ฉันชอบให้พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง และภาพสุดท้ายเค้กช้อคโกแลตก้อนโตในวันเกิดของฉัน ฉันกระพริบตาอีกสองสามครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเมล์ที่อยู่ในกล่องรับของฉันได้ถูกส่งมาจากเขาจริง ความเจ็บหน่วงในใจยังไม่ทุเลาแม้ว่าเวลาจะผ่านไปร่วมชั่วโมง อีเมล์ข้างหน้าฉันมันเป็นเรื่องจริงเพียงแต่ว่ามันถูกส่งมาให้ผิดคน มันควรจะถูกส่งไปยังผู้หญิงของเขา หรือจะเรียกให้ถูกว่าผู้หญิงอีกคนหนึ่ง....ของเขา
No comments:
Post a Comment