บทที่เจ็ด

    ลมหนาวพัดพาความเย็นเยือกผ่านช่องหน้าต่างบานเล็กเข้ามาสู่กระท่อมหลังที่ฉันพักพิงอยู่ ต้นเดือนตุลาคมแต่ดูเหมือนว่าปีนี้ฤดูหนาวจะมาเยือนทางเหนือของประเทศไทยเร็วกว่าปกติ ฉันขยับตัวจากใต้ผ้าห่มผืนนุ่มเป็นท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน พลางนึกถามตัวเองว่าเป็นเวลากี่ชั่วโมงหรือว่ากี่วันหรือกี่อาทิตย์ที่ฉันหมกตัวเองอยู่บนเตียง ความเจ็บปวดในดวงใจดูเหมือนไม่มีท่าทางจะทุเลาเบาบางลง ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลงภาพในอดีตยังคงตามมาหลอกหลอน ภาพแห่งความสุขที่ฉันกับเขาเคยมีร่วมกัน เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม คำพูดบางประโยคและบางครั้งฉันยังสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากกายเขา ฉันไม่เคยคิดว่าความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขามันจะลึกซึ้งถึงขนาดนี้เพราะเราไม่เคยใช้คำว่ารักต่อกัน ฉันไม่เคยบอกรักเขา เขาเองก็ไม่เคยพูดคำนั้นกับฉัน ฉันเคยแค่พูดในแนวที่ว่าให้เราแค่ซื่อสัตย์ต่อกัน ไม่โกหก ไม่มีคนอื่นในขณะที่เรายังมีกันและกัน ส่วนที่เหลือที่เรามีต่อกันมันคือความใส่ใจ ดูแลซึ่งกันและกัน ฉันพึ่งรู้ถึงความงี่เง่าของตัวเองเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันพังทลายลง ความเชื่อใจ ความศรัทธา กับผู้ชายหนึ่งคน
    หลังจากที่ฉันได้อ่านเมล์ฉบับนั้นฉันก็ลบมันทิ้งและพยายามลบทุกสิ่งทุกอย่างออกจากใจ แต่มันก็ไม่ได้ง่ายดายอย่างใจคิด ฉันคงเงียบไปหลายวันเขาจึงพยายามติดต่อมา ข้อความ เมล์ โทรศัพท์ ฉันไม่พร้อมที่จะติดต่อกับเขาไม่ว่าทางใดๆทั้งสิ้น สุดท้ายฉันทนเสียงรบกวนเหล่านั้นไม่ไหวจึงคุ้ยเมล์ฉบับที่ฉันลบทิ้งไปแล้วมาส่งกลับไปให้เขาพร้อมกับบอกให้เขาหายไปจากชีวิตฉัน ปลายทางดูเหมือนจะเงียบไปหลายวันและในที่สุดก็มีข้อความกลับมาว่า "ผมไม่เคยโกหกคุณ ผมไม่เคยมีคนอื่นนอกจากคุณในขณะที่เรามีความสัมพันธ์กัน" ฉันจำได้ว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆวันที่ฉันหัวเราะ หัวเราะกับข้อความงี่เง่าของผู้ชายเลวๆคนหนึ่งระหว่างที่ฉันหัวเราะก็มีหยดนำ้ตาไหลลงมากระทบแก้มฉัน มันเป็นนำ้ตาหยดแรกที่ไหลออกมาตั้งแต่ฉันได้อ่านเมล์ฉบับนั้นและฉันก็ได้สัญญาว่ามันจะเป็นแค่หยดเดียวที่ฉันสังเวยให้กับความรู้สึกที่มีต่อเขา
    ฉันดึงผ้าห่มเข้ามากระชับแนบอกอีกครั้ง ความเย็นที่แทรกตัวเข้ามาในกระท่อมบวกกับความเจ็บหน่วงในใจทำให้ฉันไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับตัวไปไหน อยากจะนอนอยู่อย่างนี้ไปนานๆ นานจนกว่าจะมีแดดอุ่นๆมากระทบตัวและอุ่นร่างกายรวมไปถึงหัวใจของฉันให้มันแข็งแกร่งดังเดิม ฉันเฝ้าบอกตัวเองว่า วันนี้ฉันเหนื่อยฉันแค่นอนพักให้หายเหนื่อย เมื่อฉันหายเหนื่อยแลัวฉันจะลุกขึ้นมาใหม่พร้อมจะใช้ชีวิตต่อไปในแบบที่ฉันต้องการ เขาก็เป็นแค่บทเรียนบทหนึ่ง เป็นแค่อุปสรรคในชีวิตช่วงหนึ่ง แล้วมันก็จะผ่านไป....