Cappadocia Chapter 1

    “Live, travel, adventure, bless, and don’t be sorry.”


   Cappadocia, Turkey
One of my favorite place on earth!

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Southern India

17-09-2018
Day 13 Cochin

18-09-2018
Day 14 Bangkok - Chiangrai

Namaste India.

Southern India

🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️

16-09-2018

Day 12  Kochi

   Kochi หรือ Cochin เป็นเมืองที่อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของรัฐKerala เป็นเมืองท่าระหว่างอาหรับ ยุโรปและจีนมาตั้งแต่ปีคศ. 1341 เมืองนี้มีโบสถ์เก่าแก่และประวัติศาสตร์มากมายเพราะเป็นศูนย์รวมของหลายเชื้อชาติ สัญลักษณ์ของเมืองคือ Chinese Fishing Nest หรือยอยักษ์

   บนโต๊ะกินข้าวเช้านี้ออกจะเงียบๆเพราะนักเดินทางหลายคนเช็คเอาท์ออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว เพื่อนคุยคนเมื่อวานก็ไปล่องเรือค้างคืนตั้งแต่เมื่อวาน ฉันนั่งคุยกับคุณแม่บ้านกันสองคนจนสายก็แยกย้ายกันไป เดินผ่านหน้าเค้าเตอร์รีเซฟชั่นพนักงานหนุ่มแอบแซวว่าวันนี้แมมไม่กินอาหารเช้าแบบอินเดียแล้วเหรอ ฉันหัวเราะแล้วตอบกลับไปว่ากินหลายๆวันกลัวมันจะเบื่อซะก่อน ผู้คนที่นี่เขาน่ารัก เรียกผู้หญิงแบบให้เกียรติว่าแมมหรือแหม่มนั่นเอง เรียกผู้ชายว่าเซอร์ ฟังดูสูงส่งเป็นผู้ดีอังกฤษไปเลย ไม่ว่าจะเดินไปไหน คนขับรถ คนขายของ พนักงานร้านอาหาร แม้กระทั่งคนทั่วไปที่เจอกันระหว่างทาง แมม เซอร์ ทั่วเมือง

     เมื่อก่อนฉันเคยแอบคิดหมั่นไส้เวลาดูภาพยนตร์อินเดียแล้วตัวแสดงพูดภาษาแขกมั่งภาษาอังกฤษมั่งปนกัน คิดว่าแหมดัดจริตจัง แต่พึ่งมารู้ว่าในชีวิตจริงแล้วเขาพูดของเขาแบบนั้นจริงๆ ส่วนมากจะเป็นคนที่เรียนสูงหน่อย หรือมีหน้าที่การงานดี หรือมีอันจะกิน เขาก็พูดปนกันไปเป็นเรื่องปรกติ คนฟังก็ฟังและตอบโต้กันตามปรกติ ยิ่งที่เมืองพอนดี้ที่ไปมาเมื่อวันก่อนยิ่งแปลกไปอีกเพราะเขาพูดภาษาฝรั่งเศสปนกับภาษาแขก ฉันแอบสงสัยไม่ได้ว่าแล้วเวลาเขาพูดภาษาฝรั่งเศสสำเนียงแขกของพวกเขาจะมาเต็มเหมือนกับตอนที่พวกเขาพูดภาษาอังกฤษมั๊ยนะ แค่แอบคิดเล่นๆไม่ได้ล้อเลียนเขาเพราะรู้ดีว่าเรื่องไวยากรณ์เราแพ้เขาหลุดลุ่ย

   เที่ยงกว่าๆหลังจากน้ำมะนาวแก้วโตจากคาเฟ่หน้าที่พักแล้วฉันก็เดินไปตามทางเล็กๆข้างโบสถ์เก่าแก่ วันนี้วันอาทิตย์คนเยอะเต็มเมืองไปหมดต่างกับวันอื่นๆที่เงียบสงบเพราะที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อแห่งหนึ่งของอินเดียใต้ เดินลัดเลาะหาร้านสปาที่ตั้งใจเอาไว้จนเจอ เป็นร้านเล็กๆแต่มีรีวิวดีๆมากมายจากหลายเวปไซต์ โชคดีที่คิวไม่ยาวได้รอแค่สามสิบนาทีก็ถึงคิวฉัน ตกลงนวดหลังและศีรษะอย่างละสามสิบนาทีแล้วต่อด้วยเฟสเชียลอีกหกสิบนาที ทั้งหมดเป็นการนวดแบบอายุรเวทผสมผสานกับการกดจุดเป็นศาสตร์ชั้นสูงของอินเดีย ฉันนอนคว่ำหน้าปล่อยให้มือเล็กแข็งแรงของพนักงานนวดกรีดเค้นไปตามแผ่นหลังที่ชโลมด้วยน้ำมันอย่างหนึ่ง พยายามผ่อนคลายและปล่อยวางให้มากที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้ เสร็จจากหลังก็มาต่อด้วยศีรษะ น้ำมันกลิ่นอ่อนจนเดาไม่ถูกว่าเป็นน้ำมันอะไรถูกชโลมแล้วนวดกลึงเข้ากับหนังศีรษะ ฉันรู้สึกถึงความผ่อนคลายค่อยแผ่ขยายออกมาช้าๆจนแทบเคลิ้มหลับไปถ้าพนักงานนวดไม่เรียกให้ลุกมาใส่เสื้อเพื่อเตรียมทำเฟสเชียล ขมิ้น สะเดา น้ำผึ้ง โยเกิร์ต แตงกวา และอีกสารพัดอย่างทั้งขัดทั้งพอกทั้งนวดนับสิบขั้นตอนกับเวลาหกสิบนาที บ่ายสามโมงกว่าๆเสร็จแล้วเดินตัวแทบลอยออกมาจากร้านสปา  ไม่แน่ใจว่าที่ตัวเบาเพราะนวดดีหรือว่าเพราะกระเป๋าตังเบา แอบบอกตัวเองว่างวดนี้ไม่ได้แทงหวยเอามาจ่ายค่าสปาดีกว่าเยอะเลยนิ

     แวะกินข้าวร้านอาหารมังสวิรัตระหว่างทาง ร้านมี้มีThaliเซ็ตใหญ่แบบที่อยากเจอมาหลายวันแล้ว อาหารอร่อย สวยงามเหมือนที่ตั้งใจไว้ เจ้าของเป็นคนเนปาลหน้าขาวๆซีดๆเหมือนฉันที่พึ่งออกมาจากร้านสปา เขาทำหน้าสงสัยฉันก็เลยบอกไปว่าฉันไม่ใช่เนปาลิแต่เป็นคนไทย เขาหัวเราะตอบกลับมาว่าเปล่าคิดว่าเป็นคนจีน หนีห่าววววว.... 

   เกือบหกโมงเย็นหิ้วกล้องถ่ายรูปไปริมน้ำหามุมถ่ายรูปยอยักษ์ เดินย้อนไปย้อนมาจนเกือบหมดหวังเพราะมุมที่ตั้งใจไว้ไม่มีเรือชาวประมงมาเป็นองค์ประกอบภาพเหมือนวันก่อนๆ สอบถามได้ความว่าเขาหยุดออกเรือวันอาทิตย์  โชคยังดีที่หนุ่มๆที่ยืนตกปลาอยู่แถวนั้นยอมให้เบียดปีนขึ้นไปจนได้มุมที่พอใจ  กดชัตเตอร์จนเมื่อยไปหมด ตั้งแต่ฟ้ายังใสจนฟ้ามืด ได้รูปมาเป็นร้อยๆรูปและแน่นอนที่สุดถ้าผ่านการคัดเลือกแล้วมันจะเหลือแค่สองสามรูปที่ถูกใจฉัน เงยหน้ามาอีกทีปรากฎว่ามืดสนิทจึงรีบเก็บกล้องใส่กระเป๋าแล้วเดินไปตามทางที่ไฟส่องสว่างจนถึงร้านขายปลาริมทาง ปลา กุ้ง ปู ปลาหมึกจากทะเล ถูกนำมาขายกันสดๆ ที่นี่และมีหลายๆร้านเรียงกัน หนึ่งในคนขายจำฉันได้เพราะเดินผ่านทุกเย็นรีบเข้ามาทักทาย ฉันแหกกฏหนึ่งข้อของตัวเองที่ว่าจะงดอาหารทะเลอุดหนุนปลาหมึกเขาสามตัวราคาสองร้อยรูปี  เพิงข้างๆเป็นเพิงรับจ้างทำอาหารโดยคิดราคาทำตั้งแต่หนึ่งร้อยถึงสองร้อยรูปีต่อจาน ปลาหมึกตัวกำลังสวยพวกนั้นถูกหั่นเป็นท่อนๆคลุกเคล้าเข้ากับเครื่องเทศแล้ววางลงบนกระทะแบนๆพลิกกลับไปกลับมาไม่กี่ทีก็สุก ค่าบริการทำหนึ่งร้อยห้าสิบรูปีฉันว่าคุ้มค่าดีเพราะพร้อมเสิรฟมาในจานสะอาดสวยงามและช้อนส้อมกับมีดอย่างดีแถมมีโต๊ะเก้าอี้ให้นั่ง 

   โคชิ หนึ่งในเมืองที่ฉันโปรดปรานจนต้องย้อนกลับมาอีกครั้งหลังจากยี่สิบปี โคชิ เมืองแห่งประวัติศาสตร์ริมทะเลอาหรับแห่งอินเดียใต้

  นามัสเต โคชิ

🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼

   

South India

🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️

15-09-2018

Day 11 Kochi 

    Kerala  *รัฐเกรละตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของสาธารณรัฐอินเดีย สถาปนารัฐเมื่อวันที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๔๙๙ รู้จักกันในนาม “God’s Own Country” หรือดินแดนอันงดงามของพระเจ้า เนื่องจากมีภูมิประเทศที่สวยงาม และลำคลองที่เชื่อมโยงกับทะเลสาบน้ำกร่อย รัฐเกรละมีอาณาเขตติดต่อกับ ๒ รัฐ โดยทิศเหนือและทิศตะวันออกเฉียงเหนือติดกับรัฐกรณาฏกะ    ทิศตะวันออกและทิศใต้ติดกับรัฐทมิฬนาฑู ทิศตะวันตกติดกับรัฐทะเลอาราเบียน

    Appam, Idli, Sambar และ Chutney ถูกยกมาในถาดหลุมแล้ววางไว้บนโต๊ะกินข้าวตรงหน้าฉัน แม่บ้านเหลือบมองดูฉันแล้วทำหน้าขันๆ เธอบอกว่าวันนี้ตั้งใจทำอาหารเช้าแบบอินเดียใต้ให้ฉันลอง นั่งมองอาหารแล้วนึกขำเพราะไม่รู้จักชื่อแม้แต่อย่างเดียวจึงได้ขอให้คุณแม่บ้านอธิบายให้ฟัง Appam หน้าตาเหมือนแพนเค้กแต่ทำมาจากแป้งข้าวผสมกับหางกะทิ   Idli เหมือนขนมถ้วยฟูที่นึ่งมาจากพิมพ์ของขนมถ้วยแต่ไม่ฟูและไม่ใส่น้ำตาล รสชาติออกเปรี้ยวจากการหมักของแป้ง  Sambar เป็นแกงชนิดหนึ่ง ใส่พริกแห้ง มะเขือเทศ บวบ มะรุม และกระเจี๊ยบ ส่วนChutney ก็คือน้ำจิ้มชนิดหนึ่งทำจากเนื้อมะพร้าว น้ำมันมะพร้าว กระเทียม พริก ขิง และใบสะระแหน่ นั่งละเลียดชิมนั่นนี่ไปเรื่อยๆพร้อมกับกาแฟถ้วยโตและบทสนทนากับเพื่อนร่วมโต๊ะกว่าครึ่งชั่วโมงจึงเสร็จสิ้นการกินอาหารมื้อเช้าแล้วต่างก็แยกย้ายกันไป นักเดินทางหลายคนมาที่นี่เพื่อนั่งเรือล่องแม่น้ำ บ้างก็มาดูโชว์ และบ้างก็มายอตกปลาขนาดยักษ์ ฉันไม่ได้มีแผนอะไรเป็นพิเศษก็เลยไม่รีบร้อนอะไร

   ช่วงสายๆกะว่าจะแค่ไปนั่งชิวๆที่ร้านกาแฟหน้าที่พักแต่หลังจากคาปูชิโนหนึ่งถ้วยรู้สึกคึกคักอยากไปดูโน่นดูนี่ก็เลยออกเดินไปเรื่อยๆ เดินไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ยอมแพ้กับคนขับรถเอาโต้ทั้งหลายที่เข้ามาขายโปรแกรมเที่ยวอยู่ทุกสิบก้าวที่เดิน แว้บเข้าไปในร้านจักรยานขอเช่าจักรยานแม่บ้านหนึ่งคันราคาวันละหนึ่งร้อยห้าสิบรูปี ดีงามจริงๆ ไม่ต้องเดิน ไม่ต้องคอยปฏิเสธคนขับเอาโต้ ปั่นจักรยานกลับทางเดิมที่เดินผ่านมาดีดกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งใส่พวกเอาโต้ทั้งหลาย ฉันกลับมาแล้ววววว ปั่นจักรยานมาาาาาา หนีห่าววววว พวกเขาโบกไม้โบกมือทักทาย 😞😞

    จักรยานแม่บ้านพาฉันลัดเลาะเข้าตรอกนั้นออกซอยนี้ เลียบชายหาดบ้าง ออกไปกลางเมืองบ้างไปจนถึงหมู่บ้านชาวยิวที่อพยพเข้ามาที่นี่ครั้งแรกตั้งแต่ศตวรรษที่สิบสอง และถือว่าเป็นกลุ่มชาวยิวที่เก่าแก่ที่สุดในอินเดีย พวกเขามีร้านรวงสวยงามมาก สินค้าขึ้นชื่อคือพวกแอนทิก ฉันไม่มีความรู้เรื่องของเก่าก็เลยได้แต่ดูผ่านๆแต่ก็ชอบการจัดร้านและลักษณะบ้านเรือนของพวกเขา ปั่นจักรยานต่อไปแวะดูโบสถ์เก่าแก่ ดูสุสานคนฮอลแลนด์ ดูมัสยิด สนามเด็กเล่น และอื่นๆอีกหลายที่จนเกือบบ่ายโมงพร้อมกับเหงื่อไหลซกหน้ามันแผลบ แวะร้านขายของชำซื้อน้ำผลไม้และมามาคัพแล้วกลับมาพักผ่อนที่ห้อง

   ช่วงบ่ายแก่ๆออกไปปั่นจักรยานอีกรอบจนเกือบค่ำก่อนจะเอาไปคืนแล้วต่อด้วยไปโรงละคร ฉันเคยเห็น Kathakali มาครั้งหนึ่งแล้วเมื่อยี่สิบปีก่อน คืนนี้ได้มีโอกาสได้ดูอีกรอบรู้สึกอิ่มใจ การแสดงนี้มีมาตั้งแต่ศตวรรษที่สิบเจ็ดเป็นการแสดงที่มีชื่อเสียงมากของของรัฐเกรละ เป็นการแสดงที่ตัวแสดงไม่ใช้เสียงแต่แสดงออกทางสีหน้าและท่าทาง การแสดงแบ่งออกเป็นสามช่วงคือ หนึ่งช่วงแต่งหน้า ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง สองช่วงแนะนำท่า ใช้เวลาสี่สิบนาที และช่วงการแสดงใช้เวลาห้าสิบนาที มีนักแสดงสามคนเป็นชายทั้งหมดแต่เล่นเป็นหญิงหนึ่งคน นักดนตรีและนักร้องเพลงประกอบสามคน คนถือฉากอีกสองคน นักแสดงใช้หินสีผสมกับน้ำมันมะพร้าววาดลวดลายบนใบหน้าอย่างคล่องแคล่ว นักแสดงตัวเอกใช้เมล็ดพืชชนิดหนึ่งใส่ไว้ในตาสองชั่วโมงก่อนการแสดงทำให้ตาขาวกลายเป็นสีแดงกล่ำจนหน้ากลัว  ตัวรองที่เล่นเป็นหญิงแสดงดีมากน้ำตาหยดออกมาผ่านแก้มสีเข้มที่เขียนเอาไว้จนฉันอดสงสารไม่ได้ ฉันอินกับการแสดงมากไม่ยอมละสายตาจากนักแสดงเพราะพยายามจะอ่านสัญลักษณ์มือและอ่านแววตาของนักแสดง เปรียบเทียบไปก็คงเหมือนการดูโขนที่ไม่ได้สวมหัว เพราะต้องเข้าใจความหมายของแต่ละท่าของนักแสดง เพิ่มเติมคือต่องอ่านแววตาของนักแสดงไปด้วย โรงละครทันสมัยไม่เหมือนยี่สิบปีก่อนที่ฉันจำได้ว่าอยู่ริมหาดพื้นเป็นทราย และยุงเยอะมาก ตอนนี้เป็นโรงละครจริงๆติดแอร์มีระบบแสงเสียง 

    เกือบสองทุ่มการแสดงจบแล้วยังอยากจะดูระบำต่ออีกแต่ตัดสินใจไม่ดูเพราะกลัวว่าเดินกลับตอนดึกจะไม่ปลอดภัย ระหว่างทางเดินกลับที่พักแวะกินข้าวร้านที่มีคนแนะนำมา แกงอร่อย ข้าวอร่อย กินเสร็จรีบจ้ำอ้าวกลับที่พักเพราะแอบน่ากลัวเหมือนกันแฮะ มานั่งเล่นกับลูกแมวตัวเล็กๆหน้าที่พักแล้วแอบคิดถึงๆอาบ๊อบ ร่าเริง ได้ข่าวว่ามันเป็นไข้ คิดถึงแม่ละมั้งไอ่หูยาว....

  นามัสเต เกรลา

  *ข้อมูลจากเวปไซต์ของสถานกงสุลใหญ่ เมืองเจนไน

🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼

Southern India

🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️

14-09-2018

Day 10  Chennai - Kochi

     Uberติดแอร์เย็นฉ่ำของแถมจากห้องพักราคาเก้าร้อยแปดสิบรูปีมาส่งฉันที่สนามบินเจนไนตอนแปดโมงกว่าๆ มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาอินเดียรอบนี้ที่ได้นั่งรถติดแอร์ รู้สึกหรูหราฟู่ฟ่าขึ้นมาทันทีทันใด ก่อนจะออกจากที่พักฉันย้ำนักย้ำหนากับพนักงานว่าค่าห้องพักรวมกับค่ารถส่งสนามบินแล้วนะ ไม่ได้ขี้เหนียวหรือประหยัดมากไปแต่การเดินทางในอินเดียต้องระวังเรื่องข้อตกลงเล็กๆน้อยๆอยู่เสมอ ถ้าไม่ระวังก็มักจะโดนเอาเปรียบหรือว่าตีเนียน 

    เครื่องบินออกสิบเอ็ดโมงสิบห้าแต่มาถึงสนามบินแปดโมงกว่าๆ คือทำไม? เพราะว่าที่อินเดียคุณไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น รถอาจจะติด ถนนอาจจะปิด ทางเดินอาจจะย้าย จุดตรวจกระเป๋าที่สนามบินอาจจะคิวยาวเป็นชั่วโมงๆ หรือง่ายๆ รถที่พาคุณมาสนามบินอาจจะพาหลงหรือมารับช้า แต่เหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นเลยในวันนี้ ทุกอย่างราบรื่นไปหมด ฉันแบกเป้มาหามุมสงบในสนามบินที่มีเก้าอี้แบบยาวให้นอนได้ เปิดอ่านข้อมูลต่างๆของเมืองที่จะไป การเดินทางเข้าเมือง ที่พัก ร้านอาหาร ประวัติ สถานที่ท่องเที่ยว จนหนำใจก็พอดีเวลาขึ้นเครื่อง ระยะทางเจ็ดร้อยกิโลเมตร ใช้เวลาบินห้าสิบห้านาที ค่าตั๋วแปดร้อยกว่าบาทรวมประกันอุบัติเหตุที่เผลอกดไปโดน เป็นการย่นระยะทางหนึ่งคืนกับหนึ่งวันทางรถไฟ หรือสิบเจ็ดชั่วโมงทางรถบัส รู้สึกว่าคุ้มมากกับเงินที่จ่ายไป

   เดินออกจากอาคารภายในประเทศเลี้ยวขวาแล้วตรงไปยังอาคารระหว่างประเทศ แล้วเดินลัดเลาะผ่านอาคารจอดรถก็จะถึงป้ายรถเมล์ ปัญหาอยู่ที่ว่าป้ายรถเมล์และรถเมล์แต่ละคันมีแต่ภาษาขยุกขยุยเขียนไว้ก็เลยไม่รู้ว่าต้องขึ้นคันไหนเพราะปรกติอาศัยอ่านตัวเลขแต่ตอนนี้มีแต่ตัวหนังสือ ก็เลยใช้วิธีขึ้นทุกคันที่เข้ามาเทียบป้ายแล้วถามคนขับรถว่าไป Fort Kochi มั้ย ทำอยู่อย่างนั้นครึ่งชั่วโมงก็ได้ขึ้นรถคันที่ต้องการสมใจ มารู้ทีหลังว่าป้ายภาษาอังกฤษติดรถเขาก็มีแต่มันเป็นป้ายดิสเพลย์พอแดดจัดก็เลยดูไม่ชัด เอ้าาา แก่ สายตาไม่ดีว่างั้น  

    ระยะทางยี่สิบเจ็ดกิโลเมตรแต่รถเมล์ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไรก็นั่งไปใจเย็นๆ จะเอาอะไรกับค่าโดยสารแปดสิบแปดรูปีแถมไม่ต้องต่อรถ ถ้านั่งแท็กซี่สนามบินก็ประมาณหนึ่งพันสองร้อยรูปี ต่างกันอย่างมหาโหด  ป้ายที่ฉันลงเป็นป้ายสุดท้ายของรถสายนี้ ถ้าขับต่อไปก็ตกลงในทะเลอาหรับ แสงแดดกระทบน้ำสะท้อนแสงวิบวับอยู่ข้างหน้า ไกล ไกลออกไปอีกฟากฝั่งคือประเทศเยเมนกับประเทศโอมาน ต่างกับเจนไนที่พึ่งจากมาอีกฟากฝั่งคือประเทศพม่ากับประเทศไทย ที่พักอยู่ไม่ไกลจากป้ายรถเมล์ เดินเลียบถนนไปเรื่อยๆมีความรู้สึกเหมือนกับว่าได้กลับมาบ้าน ยี่สิบปีที่แล้วเคยคิดไว้ว่าสักวันจะกลับมาที่นี่อีก วันนี้ได้กลับมาแล้ว

     ห้องพักตกแต่งสวยมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันแต่เป็นห้องพัดลมธรรมดาๆ ฉันไม่ค่อยให้ความสำคัญกับแอร์เท่าไหร่เพราะเป็นคนขี้หนาว เจ้าของที่พักเป็นชายชราหูตึงระดับเดียวกับพ่อฉัน เวลาคุยกันต้องเร่งเสียงขึ้นแต่ก็คุยสนุกดี เขาพักอยู่ชั้นล่างแล้วมีห้องพักบริการทั้งชั้นล่างชั้นบนรวมกันเจ็ดห้อง ฉันชอบตรงที่แต่ละห้องมีกำแพงหนาคั่นระหว่างกัน ประตู หน้าต่าง ล้วนทำด้วยวัสดุหนาทึบทำให้ไม่มีเสียงเล็ดลอดเข้ามาในห้องและไม่รู้สึกว่ากำลังนอนอยู่ในบ้านหลังหนึ่งกับคนอีกหลายๆคน ฉันชอบเก็บเกี่ยวรายละเอียดต่างๆของที่พัก ที่กิน จนติดเป็นนิสัย และหวังว่าสักวันคงได้ใช้ให้เป็นประโยชน์

   จัดเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วต่อด้วยนั่งจิบกาแฟอยู่ในห้อง กาแฟสำเร็จรูปของอินเดียไม่อร่อยเลย จืดชืดไม่สมกับเป็นแหล่งกาแฟชั้นดี บ่ายสี่โมงกว่าๆท้องร้องประท้วงว่าหิวแล้วก็เลยได้เวลาออกตามหาอีกหนึ่งความตั้งใจ แกงเผ็ดปลาสไตล์เคราล่า ตั้งใจไว้ว่าจะไปกินอาหารร้านนี้ให้ได้เพราะขึ้นชื่อนักหนาว่าอร่อยที่สุดของเมือง เดินไปเรื่อยๆแวะถ่ายรูปบ้างอะไรบ้างเกือบครึ่งชั่วโมงก็ถึงร้าน Fort House แค่ประตูทางเข้าก็แอบรำพึงกับตัวเองว่า พกตังมาพอจ่ายมั้ยนิ เอาน่ากี่วันมาละกินข้าววันละสองมื้อ มื้อที่หนึ่งมากับค่าห้องอีกมื้อหนึ่งมากมั่งน้อยมั่ง วันนี้กินดีหน่อยจะเป็นไรไป ร้านอาหารอยู่ริมทะเล ตกแต่งสวยงาม ลมพัดแรงเย็นสบาย แต่ทั้งร้านมีลูกค้าคือฉันอยู่คนเดียว แอบมองไปร้านข้างๆคนเต็มร้านจนทำให้เกือบเปลี่ยนใจแต่ไหนๆก็ตั้งใจมาแล้ว พนักงานแต่งชุดเต็มยศมาบริการ เยสแมม เยสแมม หรูหราพิลึก Kerala Fish Curry กับ Chapati อร่อยโครตตามที่บอกเล่ากันไว้ มะนาวโซดามาแบบแยกพร้อมน้ำเชื่อม แม้กระทั่งหลอดดูดก็เป็นหลอดกระดาษเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม มันเป็นอาหารมื้อแรกในระยะเวลาเก้าวันในอินเดียที่มีส่วนประกอบจากเนื้อสัตว์ ใส่เสื้อยืดสีมอยกับกางเกงหูรูดนั่งกระดิกรองเท้าแตะกินข้าวในร้านหรูจนอิ่มแปล้มือไม้เลอะเทอะเพราะต้องกินแบบจก พอใจในรสชาติอาหารจนไม่เห็นว่าราคาเป็นเรื่องสำคัญแล้วยังวางทิปไว้ให้พนักงานด้วย ทิปแรกของอินเดียครั้งนี้

      พระอาทิตย์ลดระดับลงเรื่อยๆสองเท้าก็ยังก้าวไปเรื่อยๆลัดเลียบชายหาดจนไปถึงหนึ่งในสถานที่ที่โปรดปรานที่สุดในโลก ยอยักษ์  ไม่ใช่เขี้ยวใหญ่แต่เป็นอุปกรณ์ตกปลาชนิดหนึ่งที่ใหญ่กว่าอันปรกติ นั่งลงบนขอนไม้ริมหาด พยายามจะไม่สนใจโครตขยะที่เกลื่อนอยู่บริเวณนั้น ฉันเห็นพระอาทิตย์ตกน้ำ ฉันเห็นความสวยงาม ฉันเห็นตัวฉันเองที่นี่ เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว 

  นามัสเต โคชิน

🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼