Southern India

🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️

14-09-2018

Day 10  Chennai - Kochi

     Uberติดแอร์เย็นฉ่ำของแถมจากห้องพักราคาเก้าร้อยแปดสิบรูปีมาส่งฉันที่สนามบินเจนไนตอนแปดโมงกว่าๆ มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาอินเดียรอบนี้ที่ได้นั่งรถติดแอร์ รู้สึกหรูหราฟู่ฟ่าขึ้นมาทันทีทันใด ก่อนจะออกจากที่พักฉันย้ำนักย้ำหนากับพนักงานว่าค่าห้องพักรวมกับค่ารถส่งสนามบินแล้วนะ ไม่ได้ขี้เหนียวหรือประหยัดมากไปแต่การเดินทางในอินเดียต้องระวังเรื่องข้อตกลงเล็กๆน้อยๆอยู่เสมอ ถ้าไม่ระวังก็มักจะโดนเอาเปรียบหรือว่าตีเนียน 

    เครื่องบินออกสิบเอ็ดโมงสิบห้าแต่มาถึงสนามบินแปดโมงกว่าๆ คือทำไม? เพราะว่าที่อินเดียคุณไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น รถอาจจะติด ถนนอาจจะปิด ทางเดินอาจจะย้าย จุดตรวจกระเป๋าที่สนามบินอาจจะคิวยาวเป็นชั่วโมงๆ หรือง่ายๆ รถที่พาคุณมาสนามบินอาจจะพาหลงหรือมารับช้า แต่เหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นเลยในวันนี้ ทุกอย่างราบรื่นไปหมด ฉันแบกเป้มาหามุมสงบในสนามบินที่มีเก้าอี้แบบยาวให้นอนได้ เปิดอ่านข้อมูลต่างๆของเมืองที่จะไป การเดินทางเข้าเมือง ที่พัก ร้านอาหาร ประวัติ สถานที่ท่องเที่ยว จนหนำใจก็พอดีเวลาขึ้นเครื่อง ระยะทางเจ็ดร้อยกิโลเมตร ใช้เวลาบินห้าสิบห้านาที ค่าตั๋วแปดร้อยกว่าบาทรวมประกันอุบัติเหตุที่เผลอกดไปโดน เป็นการย่นระยะทางหนึ่งคืนกับหนึ่งวันทางรถไฟ หรือสิบเจ็ดชั่วโมงทางรถบัส รู้สึกว่าคุ้มมากกับเงินที่จ่ายไป

   เดินออกจากอาคารภายในประเทศเลี้ยวขวาแล้วตรงไปยังอาคารระหว่างประเทศ แล้วเดินลัดเลาะผ่านอาคารจอดรถก็จะถึงป้ายรถเมล์ ปัญหาอยู่ที่ว่าป้ายรถเมล์และรถเมล์แต่ละคันมีแต่ภาษาขยุกขยุยเขียนไว้ก็เลยไม่รู้ว่าต้องขึ้นคันไหนเพราะปรกติอาศัยอ่านตัวเลขแต่ตอนนี้มีแต่ตัวหนังสือ ก็เลยใช้วิธีขึ้นทุกคันที่เข้ามาเทียบป้ายแล้วถามคนขับรถว่าไป Fort Kochi มั้ย ทำอยู่อย่างนั้นครึ่งชั่วโมงก็ได้ขึ้นรถคันที่ต้องการสมใจ มารู้ทีหลังว่าป้ายภาษาอังกฤษติดรถเขาก็มีแต่มันเป็นป้ายดิสเพลย์พอแดดจัดก็เลยดูไม่ชัด เอ้าาา แก่ สายตาไม่ดีว่างั้น  

    ระยะทางยี่สิบเจ็ดกิโลเมตรแต่รถเมล์ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไรก็นั่งไปใจเย็นๆ จะเอาอะไรกับค่าโดยสารแปดสิบแปดรูปีแถมไม่ต้องต่อรถ ถ้านั่งแท็กซี่สนามบินก็ประมาณหนึ่งพันสองร้อยรูปี ต่างกันอย่างมหาโหด  ป้ายที่ฉันลงเป็นป้ายสุดท้ายของรถสายนี้ ถ้าขับต่อไปก็ตกลงในทะเลอาหรับ แสงแดดกระทบน้ำสะท้อนแสงวิบวับอยู่ข้างหน้า ไกล ไกลออกไปอีกฟากฝั่งคือประเทศเยเมนกับประเทศโอมาน ต่างกับเจนไนที่พึ่งจากมาอีกฟากฝั่งคือประเทศพม่ากับประเทศไทย ที่พักอยู่ไม่ไกลจากป้ายรถเมล์ เดินเลียบถนนไปเรื่อยๆมีความรู้สึกเหมือนกับว่าได้กลับมาบ้าน ยี่สิบปีที่แล้วเคยคิดไว้ว่าสักวันจะกลับมาที่นี่อีก วันนี้ได้กลับมาแล้ว

     ห้องพักตกแต่งสวยมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันแต่เป็นห้องพัดลมธรรมดาๆ ฉันไม่ค่อยให้ความสำคัญกับแอร์เท่าไหร่เพราะเป็นคนขี้หนาว เจ้าของที่พักเป็นชายชราหูตึงระดับเดียวกับพ่อฉัน เวลาคุยกันต้องเร่งเสียงขึ้นแต่ก็คุยสนุกดี เขาพักอยู่ชั้นล่างแล้วมีห้องพักบริการทั้งชั้นล่างชั้นบนรวมกันเจ็ดห้อง ฉันชอบตรงที่แต่ละห้องมีกำแพงหนาคั่นระหว่างกัน ประตู หน้าต่าง ล้วนทำด้วยวัสดุหนาทึบทำให้ไม่มีเสียงเล็ดลอดเข้ามาในห้องและไม่รู้สึกว่ากำลังนอนอยู่ในบ้านหลังหนึ่งกับคนอีกหลายๆคน ฉันชอบเก็บเกี่ยวรายละเอียดต่างๆของที่พัก ที่กิน จนติดเป็นนิสัย และหวังว่าสักวันคงได้ใช้ให้เป็นประโยชน์

   จัดเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วต่อด้วยนั่งจิบกาแฟอยู่ในห้อง กาแฟสำเร็จรูปของอินเดียไม่อร่อยเลย จืดชืดไม่สมกับเป็นแหล่งกาแฟชั้นดี บ่ายสี่โมงกว่าๆท้องร้องประท้วงว่าหิวแล้วก็เลยได้เวลาออกตามหาอีกหนึ่งความตั้งใจ แกงเผ็ดปลาสไตล์เคราล่า ตั้งใจไว้ว่าจะไปกินอาหารร้านนี้ให้ได้เพราะขึ้นชื่อนักหนาว่าอร่อยที่สุดของเมือง เดินไปเรื่อยๆแวะถ่ายรูปบ้างอะไรบ้างเกือบครึ่งชั่วโมงก็ถึงร้าน Fort House แค่ประตูทางเข้าก็แอบรำพึงกับตัวเองว่า พกตังมาพอจ่ายมั้ยนิ เอาน่ากี่วันมาละกินข้าววันละสองมื้อ มื้อที่หนึ่งมากับค่าห้องอีกมื้อหนึ่งมากมั่งน้อยมั่ง วันนี้กินดีหน่อยจะเป็นไรไป ร้านอาหารอยู่ริมทะเล ตกแต่งสวยงาม ลมพัดแรงเย็นสบาย แต่ทั้งร้านมีลูกค้าคือฉันอยู่คนเดียว แอบมองไปร้านข้างๆคนเต็มร้านจนทำให้เกือบเปลี่ยนใจแต่ไหนๆก็ตั้งใจมาแล้ว พนักงานแต่งชุดเต็มยศมาบริการ เยสแมม เยสแมม หรูหราพิลึก Kerala Fish Curry กับ Chapati อร่อยโครตตามที่บอกเล่ากันไว้ มะนาวโซดามาแบบแยกพร้อมน้ำเชื่อม แม้กระทั่งหลอดดูดก็เป็นหลอดกระดาษเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม มันเป็นอาหารมื้อแรกในระยะเวลาเก้าวันในอินเดียที่มีส่วนประกอบจากเนื้อสัตว์ ใส่เสื้อยืดสีมอยกับกางเกงหูรูดนั่งกระดิกรองเท้าแตะกินข้าวในร้านหรูจนอิ่มแปล้มือไม้เลอะเทอะเพราะต้องกินแบบจก พอใจในรสชาติอาหารจนไม่เห็นว่าราคาเป็นเรื่องสำคัญแล้วยังวางทิปไว้ให้พนักงานด้วย ทิปแรกของอินเดียครั้งนี้

      พระอาทิตย์ลดระดับลงเรื่อยๆสองเท้าก็ยังก้าวไปเรื่อยๆลัดเลียบชายหาดจนไปถึงหนึ่งในสถานที่ที่โปรดปรานที่สุดในโลก ยอยักษ์  ไม่ใช่เขี้ยวใหญ่แต่เป็นอุปกรณ์ตกปลาชนิดหนึ่งที่ใหญ่กว่าอันปรกติ นั่งลงบนขอนไม้ริมหาด พยายามจะไม่สนใจโครตขยะที่เกลื่อนอยู่บริเวณนั้น ฉันเห็นพระอาทิตย์ตกน้ำ ฉันเห็นความสวยงาม ฉันเห็นตัวฉันเองที่นี่ เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว 

  นามัสเต โคชิน

🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼