Southern India

🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️
 
     06-09-2018
Day 2 Kolkata

     Kolkata หรือชื่อเดิมว่า Calcutta  [เปลี่ยนชื่อเมื่อปีค.ศ.2001] เป็นเมืองหลวงของรัฐเบงกอลตะวันตก ขนาบด้วยแม่น้ำใหญ่Hooghly เพราะยุ่งๆฉันจึงไม่ได้ติดตามข่าวสะพานใหญ่ของเมืองทรุดตัวลงเมื่อบ่ายวันที่4กันยายน ก่อนหน้าฉันจะมาถึงแค่วันเดียวทำให้ให้มีผู้เสียชีวิตหนึ่งรายและบาดเจ็บอีกหลายสิบราย หรือว่าการมาของฉันสะเทือนถึงดวงดาว

     เดินออกจากที่พักลัดเลียบไปตามถนนน้อยใหญ่ก็ถึงตลาดGariahat ตลาดเสื้อผ้า อัญมณี และข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ฉันแอบคิดว่าคนอินเดียน่าจะเป็นคนที่มีศิลปะอยู่ในจิตวิญญาณสูงมากเพราะไม่ว่าเขาจะทำอะไรมันก็มองออกมาเป็นศิลปะ การนุ่งส่าหรี พันผ้าโพกหัว จัดวางสินค้า ทำอาหาร พิงจักรยานไว้ริมรั้ว แม้กระทั่งกำแพงเก่าๆ เลอะๆก็ยังดูน่าสนใจ สีสัน ความสมดุล การจัดวาง มันได้อารมณ์ไปซะทุกอย่าง ฉันนั่งลงบนแคร่หน้าร้านขายไจ ไจหรือชาอินเดียรสชาติหวานแหลม หอมกลิ่นเครื่องเทศ ยกนิ้วชี้ส่งสัญญาณให้คนขายสักครู่ก็ได้ไจร้อนๆราคาสิบรูปีใส่มาในถ้วยดินเผาเล็กๆ ถ้วยนี้หลังจากใช้เสร็จก็โยนทิ้งได้เลยเพราะบางกลุ่มก็ยังเชื่อในเรื่องวรรณ ต่างวรรณไม่สามารถใช้ของร่วมกันได้ ฉันไม่ได้คิดเรื่องวรรณแต่คิดว่าดีจังไม่ใช้ถ้ายพลาสติกเหมือนเมืองไทยที่นับวันก็บ้าเรื่องพลาสติกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ซื้อขนมที่ตลาดในเมืองสิบบาท ขนมอยู่ในถุงพลาสติก แม่ค้าหยิบถุงขนมใส่ในถุงหิ้วอีกที  หลายๆร้านในตลาดมีป้ายติดไว้ว่า Musium ฉันหลงเข้าไปหลายครั้งเพราะคิดว่าคือพิพิธภัณฑ์แต่กลับกลายเป็นร้านขายผ้ากับร้านขายจิวเวลรี่

    เดินทะลุซอกซอยน้อยใหญ่จนพอใจ แวะกินขนมถั่วทอดจากพ่อค้าที่เปิดร้านบนล้อเข็น เขาบรรจงห่อขนมลงบนกระดาษหนังสือพิมพ์แล้วยื่นให้ฉัน มิตรภาพระหว่างฉันกับคนที่นี่เป็นไปอย่างง่ายๆ เริ่มจากยิ้มกว้างๆ นามัสเต แล้วต่อด้วยบทสนทนาภาษาอังกฤษ พวกเขาพูดภาษาอังกฤษค่อนข้างดี ช่วงแรกๆอาจจะต้องปรับหูให้ชินกับตัวRเยอะๆ  เดินหาที่แลกเงินจนเหนื่อยก็ยอมแพ้เพราะจุดนี้ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยว ตัดสินใจใช้ตู้เอทีเอ็ม เลือกบัตรที่ผูกบัญชีไว้กับแอพพลิเคชันในโทรศัพท์เผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ตรวจสอบง่าย ลองอยู่สองสามครั้ง สองสามธนาคาร ในที่สุดก็ได้ผล ค่าธรรมเนียมครั้งละหนึ่งร้อยบาทถือว่ายอมรับได้ มาอินเดียครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนที่แลกเงินรูปีมาจากบ้านเรียบร้อย กฎหมายอินเดียเปลี่ยนเมื่อปีก่อนว่าห้ามนำเงินอินเดียเข้ามาในประเทศ ฟังดูมึน

     หลักจากที่พยายามเรียกUberให้ไปส่งที่ Victoria Memorial แต่ไม่ประสบผลสำเร็จเพราะซอกซอยเยอะเกินกว่าจะหากันเจอก็ตัดสินใจเรียกรถตุ๊กๆ รถตุ๊กๆปฏิเสธที่จะไปบอกว่าไกลเกินไป แปดกิโลนี่นะไกล ได้รถแท็กซี่สีเหลืองสนนราคาสองร้อยรูปีไปส่งถึงหน้าประตู ค่าบัตรผ่านประตูห้าร้อยรูปีทำเอาฉันแทบจน มันต้องสวยงามแน่ๆค่าเข้าชมถึงได้แพงขนาดนี้ จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่จ่ายเงินสองร้อยห้าสิบบาทสำหรับค่าเข้าชมคือที่ไหน  Victoria Memorial คือสถานที่รำลึกถึงเหตุการณ์และบุคคลทางประวัติศาสตร์ ตึกใหญ่สวยงามสร้างแบบสมมาตรคือซ้ายขวาเท่ากันเป๊ะแต่ทางเข้าปิดปรับปรุง รอบบริเวณมีสวนกว้างที่กว่าจะเดินรอบก็แทบหอบ ด้านหลังมีพิพิธภัณฑ์เล็กๆ จัดแสดงรูปวาดและอาวุธโบราณ เดินส่องๆพอให้คุ้มค่าเข้าชมแล้วออกมาเดินลัดเลาะกำแพงด้านนอก เดินแทะฝรั่งจิ้มเกลือสิบกว่านาทีก็ถึง St.Paul’s Cathedral โบสถ์คริสต์เก่าแก่ ข้างในสวยสงบมาก ออกมานั่งคุยกับกลุ่มหนุ่มสาวชาวโกลกาต้าหน้าโบสถ์ก่อนจะแยกย้ายกันเพราะความมืดเริ่มมาเยือน อีกสองร้อยรูปีแท็กซี่ก็กลับมาถึงถึงถนนใหญ่ใกล้ที่พัก ตาเริ่มแสบเพราะนอนน้อย ขาเริ่มล้าเพราะเดินเยอะ ตัดสินใจแวะซื้อข้าวผัดผักริมถนนหิ้วไปกินในห้อง ข้าวบาสมาติเมล็ดยาวหุงจนฟู ผัดใส่เครื่องเทศ หัวหอม พริกซอย และผักเขียวๆอีกอย่าง สามสิบรูปีอิ่มอร่อยจนถึงเช้าวันถัดไป

   ที่นอนแบนๆ หมอนกลิ่นตุๆ และกลิ่นเมืองที่ลอยเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดไว้ กล่อมให้ฉันหลับไหลไปในที่สุด

   นามัสเต โกลกาต้า

🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️🚶🏽‍♀️