Southern India

🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️🚶🏼‍♀️

08-09-2018
Day 4 Kolkata

        ฉันตื่นมาบนเตียงกว้าง มือยังกอดหมอนฟูนุ่มใบโตไว้ วันนี้เป็นวันครบรอบ 45ปี ของชีวิต ฉันผ่านเหตุการณ์ทั้งดีและร้ายมามากมายและคิดว่ามากมายกว่าคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันหลายเท่านักแต่ฉันก็ผ่านมันมาได้ หลายเหตุการณ์ฝังลึกอยู่ในจิตใจไม่เคยลืมเลือน หลายๆสถานที่ที่เคยเยี่ยมเยียนเป็นเสมือนขนมหวานในใจ หลายๆคนที่เข้ามาในชีวิตฉันคงจำไม่ได้ หลายๆคนไม่อยากจะจำ และอีกหลายๆคนคือมิตรภาพอันงดงาม

    อาหารมื้อแรกของเลข45ถูกฉันละเลียดทีละเล็กน้อยพร้อมกับกาแฟถ้วยเล็ก นั่งอ่านข่าวสารบ้านเมืองเหมือนอย่างที่ทำเป็นกิจวัตร ชีวิตในโกลกาต้าไม่จำเป็นต้องเริ่มแต่เช้าตรู่ ร้านรวงสถานที่ต่างๆเปิดช่วงสายๆ อาบน้ำแต่งตัวแล้วหิ้วกระเป๋าเดินออกมาถนนใหญ่ วันนี้จะลองเดินทางโดยรถรางและรถเมล์แต่พอมาถึงสถานีรถรางปรากฎว่าปิดให้บริการมานานแล้ว เดินออกมาป้ายรถเมล์พยายามสอดส่ายสายตาหารถหมายเลขที่บอกไว้ในgoogle map นั่งรอก็แล้ว ยืนรอก็แล้ว ชะเง้อก็แล้ว ก็ไม่เห็นมีรถหมายเลขที่ต้องการ ผู้คนเป็นสิบเป็นร้อยวิ่งกรูกันขึ้นรถเมล์คันแล้วคันเล่า แต่ฉันยังอยู่ที่เดิม

   ตัดสินใจเรียกแท็กซี่กับแอปOla แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะหาคนขับไม่เจอ แดดร้อนจัดขึ้นเรื่อยๆและฉันก็ไม่อยากทำลายบรรยากาศของตัวเองจึงเรียกรถแท็กซี่แอมบาสซาเดอร์สีเหลืองที่ขับผ่านไปมาเยอะแยะ ราคาสูงกว่าเรียกผ่านแอปแต่ถ้าเทียบกับเมืองไทยก็ยังถูกกว่าอยู่ดี รถแอมบาสซาเดอร์คันโต รูปร่างสวยสง่า เบาะนั่งกว้างขวางชนิดที่ว่านั่งเรียงกันได้ถึงสี่ห้าคน สีเหลืองใช้เป็นรถแท็กซี่ สีขาวสำหรับข้าราชการและคณะทูต น่าเสียดายที่เลิกผลิตไปนานแล้ว กว่าครึ่งชั่วโมงฉันก็ถึงจุดหมาย สถานที่ที่ตั้งใจเอาไว้เมื่อหลายปีก่อนว่าจะมาดูให้ได้ เดินลัดเลาะผ่านตลาดขายส่งดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุดที่เคยเห็นมาทั้งชีวิต ดูคล้ายๆกับตลาดดอกไม้ที่เมืองมุมไบแต่ใหญ่กว่าเป็นสิบๆเท่า  ดอกดาวเรืองเหลืองสว่างไสวไปทั่วบริเวณ ชบาหนูสีแดงเข้มถูกถักร้อยจนเป็นเหมือนสายสร้อยยาวๆ ดอกจำปี ดอกอัญชัน ดอกกุหลาบ ดอกสารพัดดอกรวมไปถึงไม้ใบอีกหลายชนิดถูกมัดรวมกันบ้าง ใส่ไว้ในตะกร้าใบใหญ่บ้าง เสียงร้องตะโกนซื้อขาย กลิ่นหอมของดอกไม้ สีสันสารพัดที่เห็นอยู่ตอนนั้นทำให้ฉันอดหัวเราะออกมาไม่ได้ incredible India! รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ทุกอย่างมาเต็มและมาด้วยกัน ประเทศอะไร น่ารักชะมัด

   พ่อค้าแม่ค้าหลายคนร้องเชื้อเชิญให้ฉันถ่ายรูปพวกเขา ฉันกดชัตเตอร์ครั้งแล้วครั้งเล่า บางคนก็ขอดูรูป บางคนไม่สนใจอยากดูรูปแค่อยากถูกถ่ายรูปเฉยๆ พวกเขาเป็นแบบถ่ายรูปชั้นดี แววตา รูปหน้า ริ้วรอย สีผิว เป็นความลงตัวที่หาได้ยากจากแบบชาติอื่นๆ    แดดจัดจนรู้สึกแสบร้อนผิว เสื้อแขนยาวกับหมวกที่ใส่ไม่ได้ช่วยปกป้องอะไรได้มาก ใบหน้าและลำคอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อแล้วอีกไม่กี่วันวันคงเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นพร้อมกับรอยจุดบางๆอันเป็นสัญลักษณ์ของการใช้ชีวิต  เดินลัดเลาะไปเรื่อยๆท่ามกลางคนนับร้อยนับพันสายตาก็สอดส่ายหาghatหรือท่าน้ำ เหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะจู่ๆก็ไปทะลุออกตรงท่าน้ำพอดี สะพานHawrah สะพานที่ฉันตั้งใจจะมาให้เห็นกับตาได้อยู่ตรงหน้าฉัน สะพานที่เชื่อมเมืองสองเมืองเข้าด้วยกันคือเมืองKolkata และเมืองHowrah โดยพาดผ่านแม่น้ำHooghly กับความยาว 705เมตร สะพานที่ยิ่งใหญ่พอที่ทำให้ฉันเดินทางมาหา  ยืนมองอยู่ครึ่งค่อนชั่วโมงแต่ยังไม่อิ่มใจก็เลยไปหาที่ร่มๆนั่งมองต่อ ริมแม่น้ำมีทั้งเด็กและผู้ใหญ่ลงไปอาบน้ำท่าทางสนุกสนาน พวกเขาฟอกสบู่จนฟองขาวทั้งตัวแล้วลงไปดำผุดดำว่ายแล้วกลับมาฟอกสบู่อีกแล้วกลับลงไปในน้ำอีกครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำสีคล้ำมีเศษพลาสติกบ้าง เศษดอกไม้ใบไม้บ้างแต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา

   อิ่มใจกับสะพานHowrahแล้วก็ยังมีอีกที่ที่อยากจะเห็น ตลาดใหญ่สุดประจำเมือง New Market Kolkata แต่ก็ผิดหวังเพราะไม่มีอะไรน่าสนใจนอกจากร้านเสื้อผ้า และรองเท้านับพันๆร้าน เดินข้ามถนนมาลองใช้บริการรถไฟฟ้าใต้ดินค่าบริการ10รูปี ดีเลิศ ขึ้นมาจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเดินต่ออีกไม่กี่ก้าวเจอป้ายรถเมล์เหมือนโชคช่วยรถเมล์สายที่ต้องการผ่านมาพอดี ยืนเบียดโหนรถเมล์แข่งกับประชากรเกือบครึ่งร้อยใจก็กังวลว่าจะเลยป้าย ซ้อมท่องชื่อป้ายกระดกริ้นรัวตัว รรรรรร เหมือนคนบ้า ค่าโดยสารยี่สิบรูปีถูกยื่นให้หนุ่มกระเป๋าพร้อมกับบอกชื่อป้าย หนุ่มใจดีแถมให้อีกหนึ่งป้ายกว่าๆก็เลยได้ออกกำลังกายเพิ่มเดินย้อนกลับแทะฝรั่งจิ้มเกลือจากริมทางไปด้วยชิวๆ

     อาหารเย็นฉลองวันคล้ายวันเกิดที่ร้าน Mirch Masala Restaurant & Bar อร่อยสมใจ ม็อกเทลแก้วเล็กสีสันสดใสแต่ไม่ได้ใจก็เลยตามด้วย King Fisher ขวดยักษ์  กินไปแอบเขินไปเพราะทั้งร้านมีแต่ผู้ชายแล้วก็มาเป็นกลุ่มๆ ผู้หญิงที่นี่คงไม่ดื่มแอลกอฮอล์และแอลกอฮอล์ก็หากินยากนอกจากจะมาร้านที่เขียนติดไว้ว่า&Bar ร้านตกแต่งได้น่าสนใจธีมBollywood มีเขียนติดไว้ว่าดาราคนนั้นคนนี้เคยมากิน ถ่ายหนังที่นี่เรื่องอะไรบ้าง พนักงานเสริฟ
คงแอบงงเพราะฉันดื่มเบียร์แต่สั่งอาหารมังสวิรัติ พาเนียเต้าหู้มาพร้อมกับแผ่นนานอุ่นนุ่ม  กินไปคิดไปว่าแล้วปีที่46ฉันจะไปนั่งกินข้าวที่ไหนดีนะ

   ไม่มีใครทำร้ายจิตใจเราได้ นอกจากตัวเราเอง เราย่อมเป็นฮีโร่ในเรื่องราวของเราเอง

   นามัสเต โกลกาต้า

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿